Hacer La Mudanza*

Ο Μάιος προβλέπεται ένας ωραιότατος μήνας.

Κι αυτό γιατί επιτέλους θα μετακομίσουμε σε σπίτι της προκοπής.

Όταν πήραμε την απόφαση να παντρευτούμε με τη Μπρέντα, τον Ιούνιο του 2014, είχαμε μόνο 6 μήνες μπροστά μας για να οργανώσουμε τον γάμο. Πέραν αυτής της διαδικασίας, έπρεπε να βρούμε και ένα διαμέρισμα να συγκατοικήσουμε, γιατί «πώς θα παντρευτείτε αν δεν συγκατοικήσετε πρώτα;» και «πού ξέρετε αν ταιριάζετε;» και άλλα τέτοια γραφικά που φροντίζει να σου υπενθυμίζει ο αγαπητός περίγυρος όταν ανακοινώνεις ότι θέλεις να παντρευτείς χωρίς πρώτα να έχεις συγκατοικήσει.

Θυμάστε τι είχε γίνει. Πήραμε σβάρνα τη Λευκωσία με πολλούς και τρισάθλιους μεσίτες κατά πόδας, για να βρούμε διαμέρισμα. Σας τα είχα γράψει τότε τα χαΐρια μας. Και βρήκαμε τελικά. Στην αρχή χαρήκαμε, αφού βρήκαμε το μη χείρον βέλτιστον, αλλά ύστερα από μερικές βδομάδες κοιταζόμασταν μεταξύ μας και σκεφτόμασταν γιατί κάναμε στους εαυτούς μας τέτοιο κακό. Μισούσαμε τον καναπέ του ΙΚΕΑ, που ήταν τόσο ανθεκτικός ώστε σχημάτισε τα οπίσθιά μας στις μαξιλάρες του πριν καν τελειώσει το πρώτο σήζον του how to get away with murder, μισήσαμε τα μπάνια που ήταν τόσο μικρά, που αν έκλανες εκεί μέσα ανατιναζόταν μαζί τους και όλο το οικοδομικό τετράγωνο, μισήσαμε τη γειτονιά που παρέπεμπε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, γενικώς ήταν η πιο επιπόλαιη απόφαση που πήραμε.

Και όλα αυτά, για να συγκατοικήσουμε πριν τον γάμο και να μην μας πουν «μα παντρευτήκατε χωρίς να ξέρετε αν ταιριάζετε;»

Μα, για τι μας περάσατε; Ήμαστε τίποτα 20χρονα που παντρεύονται αμάν, αμάν με το πρώτο καρδιοχτύπι; Κάπου εκεί στα 30 και βάλε παντρευτήκαμε σαν τα γεροντοπαλίκαρα. Με τη Μπρέντα γνωριζόμασταν ήδη από την καλή και από την ανάποδη, είχαμε ταξιδέψει μαζί σε 8 διαφορετικές χώρες, ήξερα τα χούγια της, ήξερε τα δικά μου, ήξερα ότι ήταν ακατάστατη, ήξερε ότι είμαι ιδιότροπος, ήξερα ότι πετά τα παπούτσια της όπου βρεθεί, ήξερε ότι δεν ξέρω να μαγειρεύω και ότι θέλω να μου κόβει τη σαλάτα και να με αντιμετωπίζει σαν σουλτάνο, και εν γνώσει όλων αυτών των παραγόντων προχωρήσαμε σε γάμο. Δεν ήταν ανάγκη να στριμωχτούμε στα μπουντρούμια της Αγλαντζιάς για να το επιβεβαιώσουμε.

Κλείνουμε 21 μήνες στο νοίκι και ξοδέψαμε €11.130 γι αυτό. Με τα ίδια λεφτά πέρσι ταξίδεψα σε 5 εξωτικές χώρες για τρεις βδομάδες κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος. Τι κατάλαβα που τα ξόδεψα στη σπιτονοικοκυρά; Τίποτα!

Να μπει ο Μάης, Παναγίτσα μου, να μετακομίσουμε στο σπίτι της Μπρέντας και τι στον κόσμο. Άσκοπα έξοδα, και αχρείαστο ψυχολογικό κόστος, απλά και μόνο για να μην πει ο κόσμος «αυτοί παντρεύτηκαν και δεν έζησαν πριν μαζί». Αντί να γίνουμε πρωτοπόροι υποπέσαμε στη λούμπα της κάθε θείτσας.

Μα, από πότε με κόφτει τι θα πει ο κόσμος, και από πότε υπακούω εγώ σε αυτές τις μικροαστικές δεισιδαιμονίες;

Καλά να πάθω κι εγώ. Κλάψε τώρα τις 11 χιλιάδες που πέταξες. 

*Hacer la mudanza θα πει μετακομίζω. Να μαθαίνουμε και τίποτα καινούριο μιας που τα ξαναπιάσαμε τα Ισπανικά.