Τρίτη, Σεπτεμβρίου 28, 2010

Status Update

Πάει και αυτό… Ψες το βράδυ την καταβρήκα καθώς βγήκαμε με την θεατρική ομάδα με το πέρας της παράστασης στον Ορφέα για σουβλάκια. Ήπιαμε μπίρες, ήρθαμε στο κέφι και αρχίσαμε να τραγουδούμε μες τους δρόμους, σαν τα παλαβά, τραγούδια του λαού. Πολύ το ευχαριστήθηκα. Και συγκινήθηκα να σου πω την αλήθεια. Θα μου λείψουν όλοι αυτοί, ασχέτως αν υπήρχαν και στιγμές που ήθελα να είχα τη χαντζάρα εύκαιρη, από την ένταση των προβών. Μας πρότειναν να παίξουμε και σε άλλες πόλεις, τώρα να δούμε... Εγώ βαριέμαι τη διαδικασία στήσε-ξεστήσε σκηνικά. Αν τα στήσουν και με φωνάξουν να παίξω, χωρίς περαιτέρω πρόβες εννοείται, θα πάω. Τι με κοιτάς έτσι; Αν νομίζεις ότι είναι εύκολο να στήσεις σκηνικό, έλα να το στήσεις εσύ.

Λοιπόν, σήμερα, ένα από τα θέματά μας είναι η «ανοργασμικιά-μυξοπαρθένα»!

Καθόμουν τις προάλλες σε μια παρέα και εξιστορούσα τα κατορθώματά μου, περιγραφικά, γλαφυρά, ως είθισται. Ανάμεσα στην παρέα ήταν και μια κοπέλα που δεν την ήξερα καλά, και η οποία δυσανασχετούσε με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσα. Συγκεκριμένα την πείραξε το ότι χρησιμοποίησα τη λέξη «γαμήσι» πάνω από δυο φορές μέσα στην περιγραφή μου. Όταν υποψιάστηκε ότι θα την ξαναπώ, με διέκοψε και μου είπε σε άκρως ειρωνικό τόνο: «Εντάξει, καταλάβαμε, πόσες φορές να μας πεις αυτή τη λέξη!»

Αυτή η γυναίκα είναι 27 ετών! Δεν είναι καλογριά, ούτε καμία οσία. Παρόλα αυτά, εν έτει 2010 και αφότου γαλουχήθηκε με σειρές τύπου sex and the city και τατοιαύτα, η μαντάμ αδυνατεί να ανεχτεί τέτοιου είδους λεξιλόγιο στις παρέες που παρευρίσκεται. Φυσικά, δεν άντεξα, και της απάντησα: «Τι ακριβώς σε ενοχλεί; Η λέξη ή η πράξη;» Γιατί αν σε ενοχλεί η λέξη είσαι ηλίθια, αν σε ενοχλεί η πράξη λυπάμαι τον γκόμενο σου που κάθεται δίπλα σου! Εννοείται πως ακολούθησε αμήχανη σιωπή και ουδείς επενέβη να κατευνάσει τα πνεύματα. Και δεν ξέρω αν μου φταίει πιο πολύ η αγάμητη που θίχτηκε από μία λέξη, ή οι υπόλοιποι που δεν άνοιξαν το ξερό τους να της πουν καμιά κουβέντα και να με υποστηρίξουν!

Το δεύτερο θέμα για σήμερα είναι οι φίλοι! Πότε πρέπει να υποστηρίζουμε έναν φίλο μας δημόσια και πότε όχι;

Δεν πιστεύω ότι πρέπει πάντα να υποστηρίζουμε τους φίλους μας όταν αυτό που λέγεται πίσω απ’ την πλάτη τους είναι αντικειμενικά αλήθεια. Αν για παράδειγμα έχω ένα φίλο που έκανε φυλακή επειδή έκλεψε, δεν μπορώ να τον υποστηρίξω δημόσια αν κάποιοι τον αποκαλέσουν κλέφτη. Μπορώ σαν φίλος να του συμπαρασταθώ, να του πληρώσω εν ανάγκη την εγγύηση για να αποφυλακιστεί, αλλά δεν μπορώ να μην συμφωνήσω ότι είναι κλέφτης. Τώρα, αν εκτός από κλέφτης είναι και φίλος μου, έτερον εκάτερον!

Το ίδιο ισχύει και για πιο soft θέματα. Φερ' ειπείν, δεν μπορεί η κολλητή σου να έχει κοιμηθεί με την μισή Κύπρο, να το γνωρίζεις, αλλά αν την πουν πουτάνα εσύ να πέσεις να τους φας. Ναι, η φίλη σου είναι αντικειμενικά πουτάνα, το αποδεικνύουν τα γεγονότα. Τώρα, αν εσύ έπαιζες μαζί της βασιλέα όταν ήσασταν 5 χρονών και πονάει η καρδιά σου όταν ακούς αυτά τα φερσίματα που είναι γεγονότα, δεν σημαίνει ότι η άλλη παύει να είναι ό, τι είναι! Σωστά;

Οπότε δικαίως νευριάζω, όταν κάθομαι σε μια παρέα και εξιστορώ ένα γεγονός και πέφτει κάποιος να με φάει επειδή συνδέεται με το θιγόμενο πρόσωπο φιλικά. Ναι, παραδέχομαι ότι μπορεί να αγαπάς τον αδελφικό σου φίλο, αλλά αν έχεις μισό αρχίδι, παραδέξου ότι εμένα με βάση τα γεγονότα που σου παραθέτω, μου έχει φερθεί σκάρτα και δικαιούμαι να τον ξεμπροστιάζω! Πόσο δύσκολο είναι αυτό πια;

Αυτά! Τα 'πα και ησύχασα.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 26, 2010

Money, Money, Money...

Τελείωσαν ψες οι δυο πρώτες παραστάσεις μας και έμεινε άλλη μία απόψε, να τελειώνουμε.

Σπάω πλάκα που πάντα μετά την παράσταση, όλοι μας λένε «τελικά οι δικηγόροι είναι καλοί ηθοποιοί και στο θέατρο!» Κατάντησε τόσο κλισέ, που αν δεν μου το πεις, ξαφνιάζομαι.

Στην πρώτη παράσταση δεν γέμισε το θέατρο. Στη Δεύτερη είχαμε και κόσμο να κάθεται σε επιπλέον καρέκλες.

Ήρθε και η Δήμαρχος Λευκωσίας να μας δει, και προς έκπληξή μου, άντεξε και είδε όλη την παράσταση μέχρι τέλους!

Ήρθαν πολλοί αδελφικοί μου φίλοι, αλλά κυρίως οι bloggers Gourounella, Raintears, και Eolica. Αυτό είναι μεγάλη επιτυχία, δεδομένου ότι με αυτά τα άτομα η σχέση μας γεννήθηκε από ένα μπλογκ και εξελίχτηκε τόσο δυνατά και στην πραγματική ζωή. Ειδικά με τις δύο πρώτες. Το θεωρώ τεράστια νίκη μου! Η Πασχαλίνα και η Finikas παρόλο που είχαν πει ότι θα ερχόντουσαν, δεν μου παρουσιάστηκαν. Απόψε, στην τελική παράσταση περιμένω την τελευταία φουρνιά με Marino, Rania, SheDemon και δεν ξέρω και ‘γω ποιους άλλους θαρραλέους.

Επιπλέον διαπιστώσεις:

-Το κοινό είναι πολύ απρόβλεπτο. Σε κάθε παράσταση γελούσε σε διαφορετικά σημεία. Αυτό δείχνει ότι δεν είναι πάντα αστείο αυτό που νομίζουμε εμείς ότι είναι.

-Είναι τρομερά δύσκολο να περπατάς επάνω σε τακούνια. Πιο δύσκολο απ’ ότι νόμιζες.

-Η θεατρική ομάδα των Δικηγόρων θα μου λείψει τρελά. Άρχισα πια να τους νιώθω σαν το δεύτερό μου σπίτι, μην σου πω και πρώτο!

Βιντεάκι από την υπόκλιση, ευγενική προσφορά της φίλης μου της Άλεξ, καθώς και φώτος από τις πρόβες που έβγαλε φωτογράφος από τον Φιλελεύθερο. Όταν με βλέπω στις φώτος, συνειδητοποιώ πόσο πια μεγάλωσα και φοβάμαι. Γιατί εγώ, όταν ΔΕΝ με βλέπω, νιώθω ότι εμφανισιακά είμαι ακόμα όπως ήμουν στο Λύκειο! Μισώ το μυαλό μου που δεν συμβαδίζει με το κορμί μου…



Εδώ "κλαίω" τον νεκρό πατέρα μου, τάχα μου, τάχα μου!

Επίσκεψη από τη Σύμβουλο Γάμου, Δρ Τσάπμαν.


Εδώ υποτίθεται κλαίνε εμένα...

Και εδώ όλη η ομάδα σε απαρτία. Μοιάζουμε τραγικά με καθηγητικό Σύλλογο Γυμνασίου λίγο πριν τη λήξη σχολικής χρονιάς. Θεέ μου!





Πολλές ευχαριστίες ξανά σε όσους ήρθαν και σε όσους θα έρθουν τουνάιτ.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 24, 2010

Του Κώλου Μάνα

Εχτές μου συνέβη το εξής απαράδεκτο.

Κατέβηκα στη Μακαρίου να αγοράσω από το Funny Business περούκες και διάφορα άλλα αξεσουάρ που θα χρησιμοποιήσουμε στην παράσταση. Τελειώνοντας τις αγορές μου, βγαίνοντας από το κατάστημα, παρατήρησα ότι μέσα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο ήταν κλειδωμένο ένα παιδάκι περίπου τεσσάρων χρονών, το οποίο έκλαιγε, χτυπιόταν με λύσσα και φώναζε «μάμμα».

Δεδομένων των προσφάτων γεγονότων, με τον θάνατο του άλλου κακόμοιρου παιδιού στη Λάρνακα το καλοκαίρι, κοντοστάθηκα και κοίταζα. Το παιδάκι έκλαιγε με λύσσα, πέρασε μάλιστα στο μπροστινό κάθισμα, σχεδόν σκαρφάλωσε πάνω στο τιμόνι και τεντώνοντας χέρια-πόδια, άρχισε να κορνάρει τσιρίζοντας ακόμα περισσότερο. Κοίταξα λίγο δεξία, λίγο αριστερά να δω μήπως η μάνα του παιδιού βρισκόταν εκεί κοντά, τίποτα.

Το παιδάκι έκλαιγε τόσο δυνατά που οι πωλήτριες των καταστημάτων του δρόμου βγήκαν έξω και κοιτάζονταν αμήχανα. Με κοίταξαν απορημένες και τους έγνεψα αρνητικά πως «δεν είναι δικό μου παιδί, μην με κοιτάτε έτσι!» Μπήκαμε σε ένα διπλανό κατάστημα, ρωτήσαμε αν ξέχασε καμιά «κυρία» το παιδί της κλειδωμένο στο αυτοκίνητο, τίποτα.

Εν τω μεταξύ, το παιδάκι να σπαράζει σαν να το πηδάνε, νόμιζα θα κάνει μπαμ σε κάποια φάση. Σκέφτηκα να βγάλω βίντεο με το κινητό μου, και να πάω στην αστυνομία, αλλά σκέφτηκα ότι είναι πολύ υπερβολικό, υπέθεσα ότι ήταν θέμα χρόνου να εμφανιστεί η τσούλα-μάνα του. Τέλος πάντων, μην στα πολυλογώ, αποφάσισα να μπω σε όλα τα μαγαζιά του απέναντι δρόμου να ρωτήσω. Μπήκα σε ένα κατάστημα με κρύσταλλα. Γεμάτο κόσμο. Μπαίνω και βάζω μια φωνή: «Συγγνώμη, ένα αυτοκίνητο με ένα παιδάκι κλειδωμένο μέσα, ποιού είναι; Κλαίει και οδύρεται!»

Με κοίταξαν όλες οι κλώσσες με ύφος: «Ποιός είσαι εσύ εισβολέα που διακόπτεις το αριστοκρατικό μας shopping?!» Ειδικά η καταστηματάρχης με κοίταξε σαν να ήμουν άστεγος, μόνο που δεν με ψέκασε. Ελάχιστες θορυβήθηκαν. Επανέλαβα σε ανάλογο ύφος: «Ένα παιδάκι κλαίει, ποιάς (καριόλας) είναι;» Από το βάθος του καταστήματος μια ξανθή μαλάκω που περιεργαζόταν ένα Costa Boda μου απάντησε με πάσα αδιαφορία: «Έτσι κάνει πάντα. Άστε το!» Σιωπήσαμε όλοι. Η καταστηματάρχης ανησύχησε: «Μήπως να πάτε να δείτε αν είναι καλά; Μπορεί να θέλει να βγεί!» (σώπα!). Αλλά η μάνα ξαναείπε: «Άστε το, έτσι κάνει πάντα!»

Σημειώστε ότι η μάνα του παιδιού ήταν αλλοδαπή. Ανατολικό-ευρωπαία και μιλούσε σπαστά τα Ελληνικά. Αλλά ήταν πολύ καλοντυμένη. Δεν ήταν κακομοίρα εμφανισιακά.

Τις άφησα να περιεργάζονται το Costa Boda, δυνάμωσα το i-pod μου και έφυγα.

Μόνο να γκαστρώνεστε ξέρετε.

(Ξέρω, ξέρω, δεν είναι όλες οι μάνες έτσι... Αλλά για ένα Costa Boda...Ποιός το χέζει το μυξιάρικο!)

ΥΓ: Όσοι bloggers λογαριάζετε να έρθετε στο θέατρο, ελάτε νωρίς να βρείτε εισιτήριο. Άρχισαν να λιγοστεύουν επικίνδυνα.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 23, 2010

Παρέλαση όπως μας αξίζει!

Το πρόσεξες ότι έχω καιρό να θάψω τον πρόεδρο Καταστρόφια, έτσι;

Κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου. Ε, σήμερα είναι η τυχερή του μέρα, έχει να πέσει πολύ φτάρνισμα. Διάβασα στην εφημερίδα ότι δόθηκε εντολή, ώστε στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου για την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, να μειωθεί η παρουσία των ελληνικών σημαιών. Μπας και τις δει το κυπριακό προλεταριάτο του φτηνού Cayenne και βγάλει τσούννες με τα αδέλφια του, τους Τούρκους. Έτσι που λες, ο πτωχός λαός σε αυτή την επέτειο θα τονώσει το γόητρό του, καμαρώνοντας και χειροκροτώντας την κυπριακή σημαία μόνο, για την οποία εξέφρασα πολλές φορές την άποψή μου, ας μην επαναλαμβάνομαι. Να δείτε την Κύπρο με τα φυλλαράκια να ανεμίζει, να νιώσετε περηφάνια και κυρίως ασφάλεια!

Διάβασα επίσης, ότι δόθηκε εντολή να σβηστεί η ελληνική σημαία από τα άρματα και να ζωγραφιστεί η κυπριακή. Γιατί σαφώς, στη θέα των ΑΜΧ30 και των Τ80 με την σημαιούλα μας ζωγραφισμένη επάνω τους, θα λιώσουν και τα πεζοδρόμια! Θα ψαρώσουν άπαντες, θα υγρανθούν μουνιά! Εντάξει, αντιλαμβάνομαι το concept. Όλοι γνωρίζουμε τα χάλια της ΕΦ, οπότε οκ, εφόσον το Σώμα βρίσκεται υπό διάλυση, μόνο κυπριακή ταυτότητα δικαιούται να φέρει. Περί αρμάτων καρναβαλιού πρόκειται ούτως ή άλλως.

Αν ήσουν μάγκας, Καταστρόφια μου, θα παρέλαυνες με αυξημένη την παρουσία των σημαιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θα προσκαλούσες και αξιωματούχους της Κομισιόν να σταθούν στο βάθρο, στο πλάι σου (αν αντέχουν). Να δώσεις το μήνυμα στους Τούρκους συντρόφους σου για το πού βρίσκεται το μέλλον της πατρίδας μας και τι είδους λύση μας αξίζει! Ακούς εκεί, να μου μειώσεις τις ελληνικές σημαίες. Λες και η άλλη πλευρά μείωσε τις τουρκικές, ή έσβησε τη σημαία του ψευδοκράτους από τον Πενταδάκτυλο. Ξεφτίλα! Δεν θα εκλεγώ πρόεδρος μια μέρα; Θα βάψω όλη την Κύπρο μπλε! Να σου γυρίζει!

Εκτός των άλλων, στην παρέλαση απαγορεύτηκαν και τα συνθήματα που μιλούν για την απελευθέρωση της κατεχόμενης γης μας. Επιτρέπονται μόνο τα φλώρικα, κάτι μαλακίες του τύπου: «πιάνει φωτιά, πιάνει φωτιά, ο λόχος περνά» (ούτε σε gay pride δεν ακούς τέτοια), «θέλω, γνωρίζω, μπορώ, ζήτω το πυροβολικό!» (ούτε τρέηλερ για εκπομπή της Άννας Δρούζα να ετοιμάζαμε). Όπως βλέπεις πρόκειται να συγκινηθούν και οι πέτρες! Εγώ λέω καλύτερα να φωνάξουν «το παρελθόν μου απόψε διαγράφω» που είναι και πιο κοντά στα θέλω σας. Μόνο σκυλοσουξεδάκια δεν τραγουδά η Εθνική Φρουρά πια! «Τα μα, τα μα, τα μαύρα τα μπερέ, τα μα, τα μα, τα μαύρα μάτια σου όταν τα βλέπω συγκλονίζομαι!»

Τώρα που το θυμήθηκα, απαιτώ να παρελάσουν και όλοι αυτοί που παίρνουν απαλλαγή από το στράτευμα. Απαιτώ να δούμε τις φάτσες τους! Σε ειδικό άρμα, βεβαιώς – βεβαίως, διακοσμημένο με σερπαντίνες, κονφετί, και τους φυγόστρατους ντυμένους σαν ήρωες της Αίγιας Φούξια να χαριεντίζονται με το πλήθος όπως στη Disneyland. Θα είναι ένα τιμητικό άρμα από το οποίο θα παιανίζει Notis Sfakianakis: «Μήπως είμαι τρελός, μήπως τα ‘χω χαμένα...» Να μου το θυμηθείς θα το βρουν όλοι πολύ cool ιδέα!

Ε, ρε γλέντια! Και μετά απορείς και ο ίδιος αν «θα υπάρχει κυπριακή δημοκρατία σε 50 χρόνια» Δεν θα είμαι εδώ για να το ξέρω, και ευτυχώς!

Και τώρα, πέστε να με φάτε!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 22, 2010

Με Πότισες Φαρμάκη

Κάθε φορά που βλέπω την Όλγα Φαρμάκη να γδύνεται για τις φωτογραφήσεις του Νίτρο, εμένα με πιάνει μελαγχολία.

Αυτή η γυναίκα, είναι αυτό που ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι αποκαλούσε «ιερό θηλυκό.» Θέλω να την αποκαταστήσω.

Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να βρεις μια τόσο ωραία γυναίκα και να την κάνεις να σ’ ερωτευτεί; Γιατί;!

Κοίτα πόδι, κοίτα ρόγα (εντάξει, θα την προτιμούσα λίγο πιο πεταχτή), κοίτα βλέμμα! Σ’ αγαπώ.

Κοντεύω τα 30! Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν πρόκειται να μου τύχει ποτέ να γνωρίσω μια γυναίκα αντάξια της Όλγας, να ζήσω μαζί της τον τρελό έρωτα και να κάνουμε μια τεράστια οικογένεια. Αρνούμαι! Και ποτέ δεν πίστευα ότι θα έφτανα τα 30 και ακόμα θα ήμουν single. Εγώ ήθελα την Όλγα (την οποιαδήποτε Όλγα με αυτά τα βυζιά) από τα 19 μου. Να εξερευνήσουμε τον κόσμο και να κάνουμε 4-5 παιδιά. Και άπειρα βίντεο κλιπ.

Αχ, Όλγα!

Θα ήθελα να ήμουν εσύ, για να έρθω να με βρω και να τα φτιάξουμε! Αλήθεια.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 19, 2010

Λεφτά με τη Σέσουλα

Το λοιπόν μπλογκόπαιδα του κόσμου όλου!

Όπως όλοι ξέρετε, το ερχόμενο σαββατοκύριακο θα ξετυλίξω τη δίμετρη κορμάρα μου και την απεριόριστη ταλεντάρα μου στο σανίδι. Κατ’ ακρίβεια, όχι στο σανίδι, αλλά στο μπετόν που διαθέτει η αίθουσα Μελίνα Μερκούρη για παραστάσεις. Όπως βλέπετε σ’ αυτή την υπέροχη αφίσα που φιλοτέχνησε μία φίλη για χάρη μας, οι παραστάσεις θα δοθούν την Κυριακή 26 του μηνός εις διπλούν - γιατί είμαστε μεγάλες φίρμες και παίζουμε τις παραστάσεις αβέρτα, και τη Δευτέρα 27 του μηνός στις 8:30 το βράδυ.



Τα εισιτήρια προπωλούνται στον Δικηγορικό Σύλλογο, που στεγάζεται σε κάτι παλιοκτίρια από τον καιρό της αγγλοκρατίας πίσω από το Ανώτατο Δικαστήριο, και μπορείτε να τα αγοράσετε απ' εκεί. Αν βαριέστε να τα πάρετε από εκεί (που βαριέστε), μπορείτε να τα προμηθευτείτε στην είσοδο. Αλλά αν αυτό θα πράξετε, καλό θα ήταν να έρθετε νωρίτερα στο θέατρο για να σιγουρευτείτε ότι θα βρείτε και εισιτήριο και θέση (είμαστε περιζήτητοι, ανάρπαστοι θα έλεγα). Αν πάλι βαριέστε να μας τιμήσετε (που βαριέστε), σκεφτείτε ότι θα παρθούν παρουσίες και ότι οι απουσίες θα μετρήσουν στην αξιολόγησή σας, τέλος του τριμήνου.

Θα αναρωτιέστε γιατί φέτος δεν παίζουμε στο θέατρο του ΡΙΚ. Επειδή, καλοί αναγνώστες, το θεατράκι του ΡΙΚ μας άφησε χρόνους. Μετά το σκάνδαλο με τον μολυσμένο αέρα στην περιοχή, μεταφέρθηκε ένα τμήμα του ιδρύματος εντός του θεάτρου! Δηλαδή, μετέτρεψαν το θέατρο σε γραφεία! Δεν το ξήλωσαν ακριβώς... Οι καρέκλες, η σκηνή, τα καμαρίνια υφίστανται. Αλλά, όπου βρήκαν έμπηξαν γραφεία για τους υπάλληλους να εργάζονται. Κύπρος 2010!

Σήμερα, αφού σχολάσω, θα πάω με τους υπόλοιπους συνάδελφους να ενοικιάσουμε έπιπλα και αντικείμενα για τα σκηνικά, το απόγευμα θα πάω σε τρίωρη πρόβα μετά του φωτιστή και του ηχολήπτη και μετά θα πάω σε μία επαγγελματική υποχρέωση. Προβλέπεται δηλαδή, Δευτέρα του θανατά!

Κουράστηκα πάρα πολύ και φέτος με το θέατρο. Ειδικά όσο πλησιάζει η πρεμιέρα και κάνουμε καθημερινές πρόβες, καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα να συμμετάσχω. Ώσπου να τελειώσει βέβαια, να πω «τι ωραία που ήταν» και να μετρώ τις μέρες για τη νέα μας παράσταση, του χρόνου. Βάρα με κι ας κλαίω είμαι, το ξέρω. Πάντως, είναι το πιο ανέξοδο χόμπι που έχω και συμφέρει. Παρά να μοιράζω τα εξηντάευρα κάθε μήνα στα γυμναστήρια, στους χορούς και τα Ισπανικά, συμφέρει να αναλώνομαι στις πρόβες τρεις φορές τη βδομάδα δωρεάν. Αλλά, πτωματοποιούμαι, είναι η αλήθεια.

Η Gourounella, η Aurora, η Homo Anisorropus, η RainTears και η Rania εκδήλωσαν ήδη το ενδιαφέρον τους. Εσένα πότε να σε περιμένω;

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 16, 2010

Πιο Θεατράλε Πεθαίνεις

Το ερασιτεχνικό θέατρο δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Κάθε χρόνο, με τις θεατρικές ομάδες που παίζω, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα.

Έλλειψη ανδρών. Κάνουμε αμάν να βρούμε άντρες να συμπληρώσουν τους αντρικούς ρόλους. Εκτός από τρεις άντρες που είμαστε σταθεροί στην ομάδα, όλοι οι υπόλοιποι χρειάζονται τεμενάδες για να ενδώσουν. Και το θέατρο θέλει μεράκι και ψώνιο, όχι παρακάλια και τάματα.

Άπαξ και συμπληρωθεί η ομάδα, αρχίζουν οι πρόβες. Οι οποίες πρόβες, απαιτούν αφοσίωση. Αφοσίωση που δύσκολα επιτυγχάνεται όταν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί δουλεύουν 9:00-6:00 και έρχονται στις πρόβες κατευθείαν μετά το γραφείο, πτώματα, έχοντας στο σπίτι σύζυγο να περιμένει και παιδιά να μουρμουρούν. Γίνονται πολλές απουσίες, αναπόφευκτα.

Οι απουσίες φέρνουν εκνευρισμό. «Γιατί, ρε παλιομαλάκα, έλειψες πάλι; Εγώ γιατί στήθηκα, έμαθα τα λόγια μου και σε περίμενα;» Δημιουργούνται εντάσεις, εκνευρισμοί, καμιά φορά λέμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Ίντριγκες και πάθη στη Σάντα Μπάρμπαρα.

Ειδικά όταν πλησιάζει η παράσταση και εντείνονται οι πρόβες, το θέατρο γίνεται το δεύτερο σου σπίτι. Βλεπόμαστε κάθε μέρα, συναντιόμαστε και εκτός θεάτρου για να συντονίσουμε τα διαδικαστικά της παράστασης, αναζητούμε χορηγίες, πλακωνόμαστε με τους εργολάβους για τα σκηνικά. Γινόμαστε κώλος και βρακί. Φτάνεις στο σημείο, να τους βλέπεις πιο συχνά και από τη γκόμενά σου, και η επιπλέον τριβή φέρνει επιπλέον δυσανασχέτηση.

Όμως! Έρχεται εκείνη η ώρα στα παρασκήνια, που σε ειδοποιεί η σκηνοθέτης πως σε πέντε λεπτά ανεβαίνει η αυλαία και τότε αγκαλιαζόμαστε, ενώνουμε τα χέρια και φιλιόμαστε και σκέφτεσαι, ειλικρινά: «Τι ωραία οικογένεια που έχω!» Και σφίγγεσαι να μην συγκινηθείς, και σου γαμηθεί το make up που η αισθητικός με τόσο πρήξιμο κατάφερε να φτιάξει. Και βγαίνεις και παίζεις, ακούς τον κόσμο να γελά (με τα χάλια μας, με το έργο, ποτέ δεν κατάλαβα σίγουρα), και τους αγαπάς όλους.

Εγώ το κατάλαβα ακόμα περισσότερο πέρσι, στην κλινική, όταν έπαθα το ανεύρισμα. Αφού συνήλθα και ήρθα στα συγκαλά μου, τους βρήκα όλους από πάνω μου να με παρηγορούν. Κάποιους σε καθημερινή βάση! Και λες, «τι ωραία ζωή!»

Θα παίξουμε την ερχόμενη βδομάδα. Θα σας καλέσω κι επίσημα.



Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 13, 2010

Έτσι θα Πεθάνει η Μπάρμπι

Μπάρμπι μπαλαρίνα, Μπάρμπι καριερίστα, Μπάρμπι τενίστρια.

Μπάρμπι ορειβάτης, Μπάρμπι κολυμβήτρια, Μπάρμπι χίπισσα.

Μόνο Μπάρμπι τσολιάς δεν κυκλοφόρησε ακόμα.

Σήμερα, εκεί που καθόμουνα σκέφτηκα ότι η Μπάρμπι πρέπει κάποτε να πεθάνει.

Αποφάσισα να γράψω ένα γράμμα στη Mattel και να της προτείνω να κυκλοφορήσει την Dead Barbie. Πρόκειται για μία πολύ δελεαστική πρόταση, που θα εκτοξεύσει τα οικονομικά της εταιρείας στα ύψη. Η Μπάρμπι δεν θα ψοφήσει απλά. Εν χορδαίς και οργάνοις θα αποχωρήσει από τα εγκόσμια, ενώ θα έχει μαζί της και όλα τα παρελκόμενα της κηδείας της.

Έχουμε και λέμε:

  1. Συσκευασία σε σχήμα φέρετρου!
  2. Μπάρμπι με τα μαλλιά της μαζεμένα, βαμμένη ελαφρά από τον νεκροθάφτη και με τα χέρια της σταυρωμένα στο στήθος.
  3. Επιπλέον παρελκόμενα στη συσκευασία πώλησης: Το μεταξωτό της σάβανο, κόλλυβα, παλαιά διαθήκη, λουλούδια για τον τάφο της.

Η Mattel μπορεί να εκμεταλλευτεί το γεγονός του θανάτου της θρυλικής κούκλας – όπως ακριβώς η Sony εκμεταλλεύτηκε τον θάνατο του Michael Jackson, και παράλληλα με τη νεκρή Μπάρμπι να παρακινήσει τα κοριτσάκια να αγοράσουν:

- Τον οικογενειακό τάφο της Μπάρμπι και του Κεν (είναι κι αυτουνού μετρημένα τα -πλαστικά- ψωμιά του).

- Τον Κεν ντυμένο πάτερ, για να της κάνει τα μνημόσυνα και τα ευχέλαια.

- Τον Κεν σκέτο, ντυμένο στα μαύρα σαν χήρο και hero.

- Τη φίλη της Μπάρμπι, την Μπιμπιμπό, ντυμένη σαν τεθλιμμένη, βαρυπενθούσα κούκλα. Ξέρετε, μαύρο ταγιέρ, βέλο κτλ.

- Τη βιογραφία της Μπάρμπι. Λευκώματα με φωτογραφίες από την πολυτελή ζωή που έζησε με τον Κεν, dvd με ντοκιμαντέρ από τη ζωή της, ή ακόμα, κι ένα τραγούδι του R. Kelly γραμμένο ειδικά για το θάνατό της.

Η Mattel μπορεί επίσης να αυξήσει τα κέρδη της, διαδίδοντας διάφορες φήμες γύρω από τα αίτια του θανάτου. Ήταν αυτοκινητικό δυστύχημα σε υπόγεια σήραγγα, ενόσω η Μπάρμπι προσπαθούσε να αποφύγει τους παπαράτσι, α λα Lady Diana; Βρέθηκε νεκρή στην μπανιέρα της όταν έμαθε ότι ο κρυφός έρωτάς της, την εγκαταλείπει, α λα Μέριλιν Μονρό; Ήταν φυσικός θάνατος; Ήταν ξυλοδαρμός; Ήταν μορφή καρκίνου από τα πολλά τα μπότοξ όπως της Βουγιουκλάκη; Κανείς δεν θα μάθει την αλήθεια.

Η Mattel θα μεγιστοποιήσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη της, αν την επόμενη χρονιά κυκλοφορήσει νέες Μπάρμπι με τα εξής θέματα:

- Μπάρμπι – Βρυκόλακας (Α λα Buffy. Eπέστρεψε για να πάρει εκδίκηση).

- Μπάρμπι – Νεράιδα (τη βλέπει ο Κεν στον ύπνο του σαν όραμα, προσπαθώντας να ξεπεράσει το πένθος του).

- Μπάρμπι αποτεφρωμένη (θα πωλείται το βάζο με τη στάχτη της).

- Μπάρμπι η Οσία (παρουσιάζεται μεμονωμένα με φωτοστέφανο και φτερά αγγέλου και κάνει θαύματα, σαν τη Παναγία. Προσφέρει τσάντες και μπιχλιμπίδια στις πιστές της φαν).

- Μπάρμπι σε μετεμψύχωση (λύση τελευταίας στιγμής. Αν δούμε ότι πάνε χάλια οι πωλήσεις, θα την αναστήσουμε με κάποιο τρόπο).

Τέλειες ιδέες. Ώρες, ώρες με λατρεύω.


Σάββατο, Σεπτεμβρίου 11, 2010

ΡΙΚ, Κάτω τα Χέρια από τη Γιουροβίζιον μου!

Το πάθος και η αγάπη μου για τη Γιουροβίζιον είναι από τα πράγματα που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται περί ελαφρού τηλεοπτικού προγράμματος, αντιλαμβάνομαι ότι έχει στιγματιστεί από τους γκέι, αντιλαμβάνομαι ότι δεν βγάζει τραγούδια ποιότητος – αν και μας χάρισε και μικρά διαμάντια κατά καιρούς, και παρόλα αυτά δεν μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι μαζί της. Ίσως επειδή χαρακτήρισε την παιδική μου ηλικία, ίσως επειδή λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το υπερθέαμα. Εν πάση περιπτώσει, δεν το ψάχνω.

Αυτό που ψάχνω είναι, γιατί και με ποιο δικαίωμα το ΡΙΚ έδωσε απόψε μια γροθιά και μου προκάλεσε εμετό καθώς επέλεξε τον τραγουδιστή που θα μας εκπροσωπήσει στη Γερμανία το 2011. Έφαγα μια μπουνιά στο στομάχι, που μου ανακάτεψε τον Johny Logan με τους Bucks Fizz και τη Celine Dion με τους Abba. Βασικά, έβηξαν όλοι αυτοί και βγάλαμε τον τραγουδιστή μας. Έναν, κάποιον. Ούτε το όνομά του δεν συγκράτησα. Συγκράτησα όμως, ότι απόψε τραγούδησε το Love Supreme του Robbie Williams και δεν ήξερε καν ότι περιέχει στοιχεία από το I Will Survive της Gloria Gaynor σε σχετική ερώτηση της επιτροπής. Μιλάμε για φοβερή κατάρτιση…

Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου! Πώς θα στήσεις μπροστά σε 120 εκατομμύρια τηλεθεατών, κάποιον που μέχρι προχθές τραγουδούσε σε μπουζούκια της κακιάς ώρας και ουδεμία εμπειρία είχε με το ευρύτερο σταρ σίστεμ της Ελλάδος. Επιπλέον, είναι να απορείς πώς θα κεντρίσεις το ενδιαφέρον των τηλεθεατών να παρακολουθήσουν το προϊόν σου, στέλνοντας κάποιον που δεν είναι καθόλου αναγνωρίσιμος και αστραφτερός. Θα μου πεις, είδαμε και τα χαΐρια των «αστραφτερών». ΟΚ, στείλε κάποιον άγνωστο. Αλλά, θες να μου πεις ότι αν το ΡΙΚ ανέθετε την εκπροσώπησή μας στον Χατζηγιάννη (που τώρα κάνει και επίσημα διεθνή βήματα) ή στον Θεοφάνους (που είναι ό, τι καλύτερο έχει βγάλει η σύγχρονη Κύπρος στη σύνθεση) δεν θα ένιωθες μια μεγαλύτερη ασφάλεια; Εγώ, και τους Ζυμπουλάκη – Βαν Μπέκε να ξαναστέλναμε, πιο ασφαλής θα ένιωθα παρά με τους τελευταίους των τελευταίων που δεν κατάφεραν να περάσουν στο X-Factor και τους περιμάζωξε το ΡΙΚ κατόπιν φιλανθρωπίας.

Ναι, το ΡΙΚ έχει στόχο να προωθήσει τα νέα ταλέντα. Εκεί επικεντρώνεται η αποστολή του, το δέχομαι. Σιγά, όμως! Θα πάθουμε τίποτα από το πολύ το τάλαντο που φάγαμε στη μάπα απόψε! Ρεζίλι διεθνώς θα γίνουμε, όπως και όταν προωθήθηκαν και τα υπόλοιπα νέα ταλέντα, βλέπε Ευδοκία Καδή, Μεταξού και Lilygreen -που δεν είναι καν Κύπριος. Η Γιουροβίζιον είναι σαν το μουντομπάσκετ! Δεν μπορείς να κατεβαίνεις να παίξεις με τους αναπληρωματικούς, μην σου πω σκέτους παραπληγικούς!

Τι να περιμένω όμως, από ένα ίδρυμα της διάλυσης. Σήμερα το πρωί κιόλας διάβασα στην εφημερίδα ότι κατέρρευσε η οροφή ενός τμήματος του ΡΙΚ και μία υπάλληλος έφαγε στο κεφάλι ένα φωτιστικό και μία ψοφισμένη γάτα που είχε εγκλωβιστεί στην ψευδοροφή, μήνες τώρα. Για τέτοια λούσα μιλάμε, οπότε και τον Αναστάζιο να ξαναβλέπαμε στη Γιουροβίζιον εμείς πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι.

Ο διαγωνισμός πρέπει να περάσει σε ιδιωτικό κανάλι. Να την πάρει, ας πούμε, το Σίγμα, που έχει πίσω του ολόκληρο Συγκρότημα και μπορεί να την υποστηρίξει όπως της αξίζει! Δεν γίνεται να βγαίνει η σημαία της Κύπρου με τον κάθε αχάπαρο και με φτωχικές αποστολές, σχεδόν λιμοκτονούσες! Θέλει χρήμα, θέλει βίντεο κλιπ με πάνω από μία κάμερα, θέλει χορογράφους, θέλει οργάνωση!

Και μετά διερωτάστε, γιατί ενθουσιάζομαι και πωρώνομαι, όταν η ΕΡΤ κατεβαίνει στο τερέν με καλλιτέχνες όπως ο Αλκαίος, περασμένους -ξεχασμένους δηλαδή. Ε, μπροστά στα δικά μας χάλια, ο Αλκαίος είναι και πολύ avant garde! Οπότε, respect στην ΕΡΤ!

Θα πάρουμε μεγάλο πούλο και φέτος και πολύ θα το ευχαριστηθώ!

*Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω τίποτε προσωπικό με τον τραγουδιστή που κέρδισε απόψε, τα ίδια θα έγραφα και θα πίστευα οποιοσδήποτε κι αν κέρδιζε. Ούτως ή άλλως, ήταν όλοι τους για πέταμα.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 07, 2010

Οι Άθλοι του Ηρακλή ΙΙ

Τον τελευταίο καιρό άρχισα να διαβάζω και πάλι ελληνική μυθολογία για να περνά η ώρα. Αυτές τις μέρες ξαναδιαβάζω τους άθλους τους Ηρακλή και ξαφνικά ένα συμπαντικό ερώτημα τρύπησε το μυαλό μου! Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος τόσα χρόνια να γράψει ένα sequel στους άθλους του; Σκέψου το. Τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά blockbusters είχαν και συνέχεια. Γιατί οι ελληνικοί θρύλοι που ανέθρεψαν ολάκερη την ανθρωπότητα να μην έχουν; Μέχρι και σήμερα βλέπουμε στον κινηματογράφο μοντέρνες μεταφορές της Οδύσσειας, του Τρωικού πολέμου, αλλά σεναριακά δεν μας λένε κάτι καινούριο. Δεν μας λένε τι έγινε μετά…

Θέλω να πω... Ναι, γύρισε ο Οδυσσέας σπίτι και έκανε την Πηνελόπη τσακωτή με τους μνηστήρες. Και; Έτσι τελειώνει το έργο; Με το εγκεφαλικό του κερατά; Δεν θα μάθουμε αν την έκανε άχρηστη στο ξύλο; Της είπε: «Δέκα χρόνια τον έπαιρνες μωρή ξεφτιλισμένη;» και την άρχισε στις φάπες; Την παντρεύτηκε; Την πήρε παρτούζα και με τους δέκα μνηστήρες; Τι έγινε; Με το πουλί στο χέρι θα μείνουμε πάλι οι έρμοι οι τηλεθεατές; Οι σεναριογράφοι μας χρωστούν μια εξήγηση!

Έτσι που λέτε, αποφάσισα ότι θα γράψω το sequel των άθλων του Ηρακλή, που είναι και ο αγαπημένος μου ήρωας! Θα προσθέσω κι άλλους άθλους, να αναβιώσει ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, τώρα που είναι στα κάτω του! Να εκσυγχρονιστούν οι μύθοι! Να προσθέσω κι εγώ ένα λιθαράκι στην ανόρθωση του εθνικού γοήτρου! Λοιπόν, σκέφτηκα ήδη τους πρώτους τρεις άθλους, επιφυλάσσομαι και για τους υπόλοιπους. Άκου να μαθαίνεις!

Ο Δίας στέλνει τον Ηρακλή (δυσμενή) μετάθεση στο νησί της Αφροδίτης. Τον παίρνει τηλέφωνο και του λέει: «Γιε μου, η κόρη μου έκανε το νησί που της έδωσα για προίκα, σαν το μουνί της! Να πας να το βάλεις σε τάξη!» Ο Ηρακλής σφίχτηκε και ένιωσε τους μυς του να συσπώνται. «Μην ανησυχείς πατέρα! Θα πάω να καθαρίσω!» Ο Ηρακλής, αντί για ρόπαλο, αρματώθηκε ένα τεράστιο παγωτό χωνάκι «Ηράκλης» και κατέβηκε με το χρυσοποίκιλτο άρμα του να πολεμήσει τα τέρατα.

Άθλος νο.13: «Η Πουτανάρα»

Ο Ηρακλής φτάνει στην Κύπρο με το τεράστιο παγωτό στον ώμο του. Εκεί συναντά έναν εκπρόσωπο του Άδη, τον Αντίχριστο (ναι, θα παίξω κι εγώ. Εγώ το γράφω, ό, τι θέλω κάνω!). «Ηρακλή, Ηρακλή! Βοήθεια! Ένα μεγάλο τέρας άπλωσε τα πλοκάμια του στη χώρα! Η πουτανάρα!» Ο Ηρακλής αγχώθηκε! «Είναι ένα τεράστιο τριχωτό κουβάρι, γεμάτο κυτταρίτιδα, δυο πλοκάμια που ανάμεσά τους δεσπόζει ένα γλοιώδες μουνάκι! Σέρνεται στους δρόμους και τρομάζει τα παλικάρια μας! Είναι ανίκητο σου λέω. Η Πουτανάρα μας τυλίγει στα πλοκάμια της, μας πνίγει με ένα παράξενο νυφικό τούλι και μας εξουδετερώνει!» Ο Ηρακλής στάθηκε ορθός-κοφτός στη Μακαρίου και περίμενε με το παγωτό-ρόπαλο στο χέρι να εμφανιστεί το τέρας! Εκατομμύρια τακούνια προμήνυαν το κακό. Ο ουρανός σκοτείνιασε. Μια τεράστια γλοιώδης μάζα από τρίχες άρχισε να κυλά στη κεντρική λεωφόρο. Καταπλάκωσε όλες τις καφετέριες. Σκότωσε τρεις λαχειοπώλες και προσγειώθηκε στο χώρο στάθμευσης απέναντι από το Mondo.

Τότε, η Πουτανάρα κοντοστάθηκε και κοίταξε με νόημα τον Ηρακλή. Αυτός, πρόταξε το παγωτό του και όρμηξε να το μπήξει βαθιά στο αιδοίο της Πουτανάρας! Το αιδοίο της ήταν τόσο ζεματιστό που το παγωτό έλιωσε κατευθείαν. Ο Ηρακλής όμως δεν πτοήθηκε. Γύρισε ανάποδα το χωνάκι και με δύναμη της το έχωσε βαθιά. «Ααααα!» Βόγκηξε η Πουτανάρα και έφτυσε αίματα. Ο Ηρακλής σωριάστηκε στο πάτωμα σαν πτώμα, αλλά με το χαμόγελο της νίκης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Όμως, η Πουτανάρα δεν είπε ακόμα την τελευταία της λέξη. Πριν καλά, καλά το καταλάβει, το τριχωτό τέρας γέννησε άλλα 100 πλοκάμια με μουνιά! Μούγκρισε και σπάραξε ο ουρανός. Ο πολυμήχανος Ηρακλής βρήκε τη λύση. Την άρπαξε από τις τρίχες. Τις έδεσε κόμπο και άρχισε να στριφογυρίζει το τέρας γύρω, γύρω σαν σφαιροβόλος. Αφού στροβιλίστηκε αρκετά, την πέταξε με δύναμη επάνω στον Πενταδάχτυλο φωνάζοντας: "Φάουσαααααα!" Η σύγκρουση ήταν τόσο δυνατή που η οροσειρά σείστηκε ολόκληρη και άλλαξε σχήμα. Έμεινε μόνο ένα δάχτυλο όρθιο και συμβολικό.

Ο Αντίχριστος συγκινημένος περίθαλψε τον Ηρακλή, καθαρίζοντάς τον από τα κολπικά υγρά που ήταν πασαλειμένος και τον προετοίμασε για το επόμενο του κατόρθωμα. Στο μεταξύ πετάχτηκαν και μέχρι τον πεζόδρομο της Λήδρας για να αγοράσουν ένα καινούριο παγωτό-ξίφος από τα παγωτά Ηράκλη!

Άθλος νο. 14: «Οι Ευρωπούλες Όρνιθες»

«Τι είναι οι Ευρωπούλες όρνιθες;» αναρωτήθηκε ο Ηρακλής. «Άκου γιε μου, θυμάσαι τις Στιμφαλίδες όρνιθες;» τον ρώτησε ο Αντίχριστος. «Τις στιμφαλίδες δεν θυμάμαι; Διπλά πλατινένιος έγινε εκείνος ο άθλος μου!» καμώθηκε ο Ηρακλής. «Καμία σχέση!» τόνισε ο Αντίχριστος. «Τα ευρωπούλια, είναι κάτι πουλιά, από τα κανονικά, που αντί για φτερά και πούπουλα, φέρουν χρήματα. Ευρώ! Πετάνε κατά σμήνη, αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνουμε να τα πιάσουμε. Και όπως κατάλαβες, δεν έχουμε να φάμε, ή τέλος πάντων, κοντεύουμε!» Ο Ηρακλής κατεύνασε τον Αντίχριστο. «Παντού τα ίδια... Και στην Ελλάδα όπου ζω, τα ίδια και χειρότερα! Δεν έμεινε ευρώπουλο για ευρώπουλο! Τα ξιφτερίσαμε όλα, μόνο πούλος πετάει!» Ο Αντίχριστος με δάκρια στα μάτια τον εκλιπάρησε: «Κάνε κάτι Ηρακλή! Αν δεν μας βοηθήσεις να αρπάξουμε τις ευρωπούλες όρνιθες και να ανορθώσουμε την οικονομία μας, θα μας διώξει η Ευρώπη!»

«Ποια Ευρώπη; Η θεία μου η Ευρώπη;» αναρωτήθηκε ο Ηρακλής. «Ναι, αυτή η κακούργα!» Ο Ηρακλής επισήμανε στον Αντίχριστο τη συγγένειά του με την Ευρώπη: «Όλοι ξέρουμε πως ο μπερμπάντης πατέρας μου, ο Δίας, έριξε τρελά πηδήματα με την Ευρώπη κάποιο καλοκαίρι -τυχερό αστέρι, στη Μύκονο. Από το σπέρμα του πάτερα μου, του Δία, γεννήθηκαν όλες οι χώρες που σήμερα μας παίζουν τις καμπόσες!» Ο Ηρακλής δεν έχασε καιρό. Πήρε τηλέφωνο το μέσον, τη θεία του και της ξηγήθηκε αντρίκια: «Ρε θεία, να χαρείς, ρίξε μια ζαριά καλή!» Η Ευρώπη, τούρλωσε τον πισινό της και έκλασε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ένα κύμα μεθανίου έπνιξε το νησί της Αφροδίτης. Όλα τα σμήνη από Ευρώπουλα που πετούσαν στον ουρανό ψόφησαν από δύσπνοια. Καθώς πλάνταζαν στο κυπριακό έδαφος, οι Κύπριοι κάτοικοι έτρεχαν να τα μαζέψουν. Τα γυναικόπαιδα ξεφτέριζαν τους πούλους και έτρεχαν με τα ευρώ να αγοράσουν τσάντες και i-phone4. Τα πουλιά πωλήθηκαν σε ψησταριές. Η οικονομία άνθισε. Ο Ηρακλής κάβλωσε.

Άθλος νο. 15: «Η Ζώνη της Αμαζόνας»

Περιληπτικά γιατί βαρέθηκα: Ο Ηρακλής προσπαθεί να αγοράσει μια ζώνη από το Amazon και δεν τα καταφέρνει γιατί η Κύπρος δεν συμπεριλαμβάνεται στις επιλογές των χωρών όταν πάει να πληρώσει με τη βίζα του. Έτσι, σκάβει έναν τεράστιο υπόγειο λάκκο με τα νύχια του και φτάνει στα γραφεία της Amazon στην Αγγλία. Απειλεί ότι αν δεν συμπεριληφθεί η Κύπρος στη λίστα, θα αρχίσει να χρίζει όλα τα πληκτρολόγια των υπολογιστών με το παγωτό «Ηράκλης» που κρατά στα χέρια του και το οποίο στάζει. Οι υπάλληλοι θορυβούνται, αμέσως προσθέτουν την Κύπρο σε όλες τις διεθνείς ιστοσελίδες και ο Ηρακλής παραγγέλνει επιτέλους τη καινούρια δερμάτινη ζώνη του, που κοσμεί την ατσαλένια στολή του!

Τη λίστα των άθλων συμπληρώνουν τα εξής τέρατα:

16. Η Αίγια Φούξια (μυθικό γιγάντιο τέρας, σε ροζ χρώμα, που σε σκοτώνει με σαχλά αστεία δυο φορές την εβδομάδα).

17. Τα Μήλα των Πατατοπαραγωγών (οι πατατοπαραγωγοί μετά από αλλεπάλληλες διαμαρτυρίες προς την κυβέρνηση για μη επιδότησή τους, πετάνε τις πατάτες στον Πεδιαίο και κατασκευάζουν χημικά μήλα με σκοπό να δηλητηριάσουν τους πολίτες.)

18. Ο κόπρος του Προέδρου (Σχέδιο λύσης που επιβάλλεται από ξένες μυθολογίες, εφάμιλλο του κάμα σούτρα και το οποίο… πονάει πολύ!).

Στο τέλος της τηλεοπτικής σεζόν ο Ηρακλής επιστρέφει στον Όλυμπο, βρίσκει μπροστά του την Αφροδίτη να κάνει πεντικιούρ. Την κοιτά ειρωνικά, με ύφος «θα σε γαμήσω» και της λέει: «Έκαμές τα σιόνι!» Εκείνη κοιτάζει τα νύχια της και του λέει: «Τέλεια δεν τα ΄χω κάνει; Θα τους βάλω και στρασάκια!»

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 06, 2010

Τοις Μετρητοίς!

Η Δευτέρα 06 Σεπτεμβρίου 2010 είναι μια ιδιαίτερη Δευτέρα.

Κι αυτό γιατί θα πάω να διεκδικήσω τα λεφτά μου! Θα πάω να διεκδικήσω €250 που μου χρωστά ένα στούντιο παραγωγής ως ενοίκιο για την χρήση της οικίας μου στα γυρίσματα μιας γαμημένης διαφήμισης.

Θυμάστε πριν 3μιση μήνες που είχα γράψει για μία διαφήμιση που γυρίστηκε στο σπίτι μου… Ε, από τότε περιμένω τα λεφτά μου. Και σιγά το ποσό θα μου πεις. Αφού δεν είναι μεγάλο γιατί δεν μου το πληρώνουν να πάω στην ευχή του Θεού, να πάω; Το ποσό είναι εξευτελιστικά μικρό θα έλεγα (ζήτησα τα διπλάσια και με χίλιους συμβιβασμούς πέσαμε στα €250), αλλά παρόλα αυτά, όποτε τηλεφωνήσω στο λογιστήριο της εταιρείας για να ζητήσω τα λεφτά μου, πάντα κάτι γίνεται και «θα με πάρουν πίσω!»

Αυτοί δεν θέλουν να «με πάρουν πίσω.» Αυτοί, θέλουν «να με πάρουν από πίσω» γενικότερα… Ακούς εκεί, τρεις μήνες μετά τα γυρίσματα να μην μπορούν να πληρώσουν €250! Από €10 να έβαζαν όλοι οι υπάλληλοι της εταιρείας, θα έβγαινε το ποσό μου! Δεν ζήτησα κι εκατομμύρια…

Δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω με πληρωμή. Έκανα και παλιότερα διάφορες μικρό-δουλειές με σενάρια και εμφανίσεις σε διαφημίσεις και ακόμα θα δω την πληρωμή! Στο τέλος πάντα το ρεζιλίκι της διαφήμισης μου έμενε. Πέρσι, τέτοια εποχή, με παρακάλεσαν να υποδηθώ έναν φαντάρο για τις ανάγκες της διαφήμισης. Ο πελάτης δεν είχε μεγάλο προϋπολογισμό και αν γλίτωναν τα έξοδα του ηθοποιού θα τους καθόταν καλύτερα. Δέχτηκα να παίξω αφιλοκερδώς, μόνο και μόνο γιατί πίστευα ότι θα το εκτιμούσε το αφεντικό μου. Υπό ένα όρο: Να παίξω τον φαντάρο χωρίς να ξυριστώ. Μόλις είχα αρχίσει να αφήνω μούσι και δεν ήθελα με τίποτα να το ξυρίσω. Η διοίκηση δέχτηκε. Πάω στα γυρίσματα και πέφτω μούρη με μούρη με τον πελάτη: «Εσύ θα υποδυθείς τον φαντάρο; Με τέτοιο μούσι;» Ναι, εγώ θα τον υποδηθώ. Μήπως έχεις λεφτά να πληρώσεις ηθοποιούς; Δεν έχεις! Τότε να πείτε κι ευχαριστώ που ξεφτιλίζομαι αφιλοκερδώς! Ο πελάτης έριξε τα μούτρα του και έτρεξε να τηλεφωνήσει στο αφεντικό μου: «Δεν παίζει να μην ξυριστεί ο φαντάρος! Δεν υπάρχει περίπτωση!» Όπως κατάλαβες, δεν γλίτωνα το ξυράφι. Έσπευσε μία υπεύθυνη από το γραφείο να με καλοπιάσει: «Ξυρίσου καλό μου αγόρι για να τελειώνουμε!» Μολών λαβέ! «Ξυρίσου και θα σε πληρώσει η εταιρεία €100!» Εντάξει, ας μην το παίζω τόσο βεντέτα, €100 για ένα ξύρισμα δεν είναι και άσχημα. Άμα σκεφτείς ότι για τρίχες μιλάμε που θα ξαναβλαστήσουν. Ξυρίστηκα, έκανα το γύρισμα, βγήκα στον αέρα, έγινα και ρεζίλι, και την πληρωμή ακόμα την περιμένω!

Νιώθω άβολα να διεκδικώ τέτοια μικροποσά, ρε! Νιώθω γύφτος! Αλλά αφού εσύ δεν αισθάνεσαι γαϊδούρι που δεν με πληρώνεις, τότε θα γίνω κι εγώ γύφτος και θα σου ζητήσω επί τόπου τα λεφτά μου! Σας προειδοποιώ, με το που σχολάσω θα έρθω στα γραφεία σας. Βρείτε από τώρα μέρος να κρυφτείτε. Μα κοίτα που φτάσαμε! Να νιώθουμε και τύψεις που ζητάμε αυτά που δικαιούμαστε!

Είναι ευρύτερο το φαινόμενο. Ο κόσμος δεν πληρώνει! Μου έλεγε τις προάλλες φίλη μου, καθηγήτρια ξένων γλωσσών σε μικρά παιδιά, ότι υπάρχουν γονείς που της χρωστούν τα μηνιάτικα ολόκληρης της περσινής σεζόν! Εγώ μια φορά να πάω στα Ισπανικά και να μην έχω επάνω μου ψιλά, νιώθω άβολα να της πω «θα στα δώσω την ερχόμενη βδομάδα!» Αυτοί, αγρόν ηγόρασαν. Έχω κι έναν άλλον φίλο μου, δικηγόρο, που ισχυρίζεται ότι αν αθροίσει τα λεφτά που του χρωστά ο κοσμάκης για τις εμφανίσεις που έκανε εκ μέρους του στα δικαστήρια, το ποσό θα ξεπεράσει τα €3000! Ήθελα να 'ξερα! Αφού δεν σας βρίσκονται, τι θέλετε και εκτίθεστε; Και να μου το θυμηθείς πως όλοι αυτοί οι ωφειλέτες, μάλλον τριγυρνούν στη Λευκωσία με τα πιο ακριβά αυτοκίνητα και πήγαν και τις πιο ακριβές διακοπές φέτος, σκατά να φάτε, ξεφτιλισμένοι!

Τα ριάλια, ριάλια τζιαι πούντα; Ο ππεζεβέγκης που τα ‘σιει στην πούγκα!