Δευτέρα, Μαΐου 31, 2010

Ο Τερζής και ο Καρβέλας Φτιάχνουν το Καλοκαίρι μου

Σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα, γιατί διάβασα εδώ, πως ο Νίκος Καρβέλας (μου), έγραψε το νέο σουξέ του Πασχάλη Τερζή με τίτλο: «Δεν έχει η κόλαση φωτιές.» Άκου το:




Λοιπόν, έχω να σου πω ότι αυτό το τουρκοτσιφτέτελο του κερατά, θα είναι το σουξέ του καλοκαιριού. Και με πιάνει η συγκίνηση, γιατί το feeling που μου βγάζει είναι τόσο νοσταλγικό για τα τέλη της δεκαετίας του ’90, που αίφνης έγινα και πάλι μαθητής στο Λύκειο που περιμένει διακαώς να έρθει το Σάββατο για να βγει σε ελληνάδικο. Ξέρεις, μιλούμε για καλοκαιρινά "Αστέρια Γλυφάδας," και για το αείμνηστο "Riba's." Το τραγούδι φωνάζει από μακριά πως είναι βγαλμένο από το «τραύμα» της Βίσση (άλλωστε, το τουμπελέκι στην εισαγωγή είναι φτυστό) και για μένα είναι τονωτική ένεση προκειμένου να βγει το καλοκαίρι που έπηξε στα fake ροκάκια από τους Σαμπάνηδες και τους Στρατήδες!

Ναι, ξέρω, ως άσμα δεν έχει τίποτα καινούριο να επιδείξει, είναι μια αναιδής ανακύκλωση των μπουζουκικών κλισέ. Ναι. Δεν πάει το ελληνικό τραγούδι ένα βήμα εμπρός, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει. Αλήθεια. Στο πρώτο άκουσμα το μισείς, στο δεύτερο το λατρεύεις, στο τρίτο είσαι ήδη επάνω και χορεύεις! Τέλειο! Τέλειο!

Και με αυτά τα χαρμόσυνα νέα, της επιστροφής δηλαδή, του Θεού-Καρβέλα στη δισκογραφία, με έχει πιάσει μια πολύ chart show διάθεση, και θα σας κάνω εκπομπή! Αυτή τη στιγμή στο Analyse Chris, σας παρουσιάζω τα ΤΟΠ10 τραγούδια του Καρβέλα που έγραψε όμως για άλλους τραγουδιστές και όχι για την Άννα Βίσση, γιατί αλλιώς αυτή θα μονοπωλούσε όλο το chart!

Να πέσουν οι τίτλοι του Chart Show, ακούμε το final countdown των Europe, και αρχίζουμε ανάποδα!

10. Συγγνώμη Κύριε Ποιος Είστε; - Κατερίνα Στανίση.

Τι θέλει και ανακατεύεται ο Καρβέλας με τη Στανίση, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Στην Ελλάδα τη θεωρούν μεγάλη λαϊκή φωνή, αλλά στην Κύπρο δεν εκτιμήθηκε τόσο η τενόρος. Πάντως, εγώ δεν μπορώ να την ακούω ούτε λεπτό και πραγματικά, θέλω να πιστεύω ότι ο Καρβέλας της γράφει τραγούδια για να σπάει πλάκα. Το εν λόγω κύναιδο άσμα έκανε θραύση στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ενώ το 1998 οι δυο τους ξανά-συνεργάστηκαν σε μία άλλη αναλόγου ποιότητος δουλειά με κεντρικό σουξέ το άσμα: «Από πού κι ως που θέλεις να γυρίσω, από πού κι ως που θέλεις να σε συναντήσω!» Ξέρω κόσμο που σκοτώνει όταν ακούει το «συγγνώμη κύριε» στα μπουζούκια, οπότε πάσο!

9. Ο Κοντός με τη Γραβάτα – Ρίτα Σακελλαρίου.

Αυτήν την έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση, γιατί εκτός από το άκρως διασκεδαστικό και σλογκανίστικο «δεν πάω μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο» είπε και το «είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας» που είναι κλασσικό και αγαπημένο καψουροτράγουδο του γράφοντος. «Ο κοντός με τη γραβάτα» είναι άλλη μια συνεργασία τιτάνων, δηλαδή του Καρβέλα και της μακαρίτισσας Ρίτας η οποία έκανε θραύση στα μπουζούκια της δεκαετίας του ’80. Λέγεται ότι είχε γραφτεί για τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδος, Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν δηλωμένος φαν της, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Εμένα σε κάτι βιντεοκασέτες του Νίκου Ρίζου με παραπέμπει. Και πάλι, ένα τραγούδι της πλάκας, γίνεται ο ύμνος του μέσου ταξιτζή και μοσχοπουλά λίγο πριν την αρχή των ‘90ς.

8. Τι Είχαμε, Τι Χάσαμε – Έφη Σαρρή.

Εδώ όλοι όρθιοι. Πιάστε τον διπλανό σας από το χέρι, και πάμε:



Το τραγούδι έμεινε στην ιστορία για την παράφραση του στίχου. Η Σαρρή αντί για «στο λέω» τραγουδά «ψολέω». Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες για να πουλήσουν, ή απλά εάν η επίδοξη βουλευτής έχει λανθάνουσα γλώσσα που λέει την αλήθεια. Αν κρίνουμε από την μεταγενέστερη πορεία της όμως, μάλλον το δεύτερο ισχύει. Το συγκεκριμένο άσμα κυκλοφόρησε το 1997, θυμάμαι να το ακούω στην
Albatros Pub με την παρέα μου πίνοντας Malibu με Sprite, ενώ το ίδιο καλοκαίρι το άκουγα κατά κόρον στις «τηλεαφιερώσεις» του Σίγμα με την Μύρια Χατζηματθαίου! Ω, καιροί, ω, ήθη!

7. Μουτράκι Μου – Χριστίνα Αναγνωστοπούλου.





Εδώ, να σου εξηγήσω αμέσως τι έγινε. Ήταν 2001 και η Βίσση μεσουρανούσε με την ‘Κραυγή.’ Ήταν μάλιστα καλοκαίρι, και της μόδας ήταν το «χωρίς το μωρό μου» που ακουγόταν παντού. Ο Καρβέλας τότε τα είχε με την Αναγνωστοπούλου η οποία ως μια γνήσια Βίσση
Wannabe, απαίτησε άσμα εφάμιλλο του «μωρού μου, ου ου» μπας και εδραιωθεί στο ελληνικό πεντάγραμμο. Το άσμα το πήρε, στην εδραίωση κάπου τα μούσκεψε… Εν πάση περιπτώσει, το καλοκαίρι εκείνο το «μουτράκι» κόντραρε άγρια τον πρωτοεμφανιζόμενο Τσαλίκη στα κλαμπς, που τραγουδούσε «Με χαλάει». Το «Μουτράκι» δεν είναι απλά μια αναπαραγωγή του «χωρίς το μωρό μου», αλλά ένα αμάλγαμα από όλα τα τσιφτετελοειδή που προηγήθηκαν στους δίσκους της Βίσση, από το αγαπημένο «Σ’ έχω επιθυμήσει,» μέχρι το αηδιαστικό «Αγαπούλα μου.»

6. Το Κάτι που Μένει – Τόλης Βοσκόπουλος.





Αυτό το τραγούδι δεν γνώριζα πως το έγραψε ο Καρβέλας. Είναι τρομερά όμορφο για να θυμίζει τον Καρβέλα που γράφει τραγούδια για πλάκα, ώστε να μην του τα πρήζουν οι εκάστοτε γκόμενές του. Όμως, ο Τόλης δεν είναι γκόμενα και επιπλέον τότε ήταν η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδος (σήμερα είναι ο μεγαλύτερος φοροδιαφυγάς της Ελλάδος). Οπότε το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να μην είναι μαγικό. Η 50ς εσάνς του τραγουδιού με συνεπαίρνει και εγώ ξαφνικά ψάχνω να δω που καταχώνιασα το ημίψηλό μου…

5. Για Μένα – Δημήτρης Κόκοτας.



Ένα θα σου πω. Ήμουν στην κεντρική πύλη του στρατοπέδου της Αυλώνας, και κοιμόμουν με τα άρβυλα. Ο από κάτω άκουγε
sfera που έπαιζε το εν λόγω monstrous hit. Με το που το άκουσα έπαθα άγρια ταύτιση με τον στίχο: «Θέλω να σε δω να σέρνεσαι και να με παρακαλάς! Θέλω να σε δω στα γόνατα, συγγνώμη να ζητάς!» Και ήξερα σε ποιαν το αφιέρωνα και μάλιστα στο μυαλό μου γύριζα το βίντεο-κλιπ με εκείνη να φορά εκείνο το κόκκινο φόρεμα και να με εκλιπαρεί να τη συγχωρέσω. Χαχα! Ύστερα ζήτησα άδεια, πήγα μέχρι τον θάλαμο και τηλεφώνησα στην Κύπρο σε έναν φίλο για να μάθω νέα της. Θυμάμαι και τι μου είπε, αλλά δεν μπορώ να σας το πω. Μια φορά, ο Κόκοτας, έχει να δει σουξέ από τότε!

4. Δάκρυ, Δάκρυ – Λάμπης Λιβιεράτος.

Ντρέπομαι που το παραδέχομαι, αλλά μ’ άρεσε κάποτε. Και ακόμα και σήμερα το ακούω ευχάριστα. Και το «μπαμ και κάτω» και το «ποιος είναι αυτός που σου λέει σ’ αγαπώ, που σε λέει μωρό μου!» Που το τραγουδούσα με τη Chrys όταν παρελαύναμε στην Ελλάδα με το σχολείο το 1998. Επικό. Και το βίντεο, all time classic, με τους φίλους του Λιβιεράτου να δίνουν δυναμικά το παρόν τους. Αχ, αυτά τα ‘90ς!



3. Κρύψε με – Στάθης Αγγελόπουλος.





Έτος 1994 ή 1995 αν δεν απατώμαι. Στους στίχους η Ναταλία Γερμανού, στο μικρόφωνο ο Αγγελόπουλος του οποίου ουδέν άλλον τραγούδι γνωρίζω και δικαίως. Είναι να απορείς γιατί τέτοιο αριστουργηματικό τραγούδι δεν το έδωσε στην Άννα, ο Καρβέλας. Να δούμε τι ομηρικοί καβγάδες είχαν προηγηθεί και τα έδινε αλλού, τζάμπα. Το συγκεκριμένο τραγούδι με παραπέμπει σε διακοπές στον Πεδουλά με την οικογένεια. Στη διαδρομή θα πρέπει να το ακούσαμε σε κασέτα γύρω στις 45 φορές! Έχω να το ακούσω από τότε! Μου έρχονται έντονα
flashbacks και ναφτία από τις απανωτές κούρβες της διαδρομής. Μελαγχολώ.

2. Ξανά – Σάκης Ρουβάς.



Άλλο ένα τραγούδι που αν το έδινε ο Καρβέλας στην Άννα, θα το αγαπούσα ακόμα περισσότερο. Το βίντεο-κλιπ, έμπνευσης Ηλία Ψινάκη παραπέμπει σε γκέι τσόντα, και είναι ασχολίαστο. Θυμάμαι ότι ήμουν Γ’ Γυμνασίου όταν βγήκε ο δίσκος «αίμα, δάκρια και ιδρώτας», που περιείχε το 'ξανά.' Καθόμουν μπροστά από την Ιωάννα, στην τάξη, η οποία την ώρα του μαθήματος κρατούσε μια φωτογραφία του αγαπημένου της και άκουγε στα headphones τον Ρουβά να «ξανά» και «ξανά» κλαίγοντας. Το τραγούδι έφτανε μέχρι και τα αφτιά μου, και το έχω συνδέσει με το 1995 πάραυτα. Σήμερα το θεωρώ κορωνίδα της προίκας του Ρουβά.

1. Το Ωραιότερο Πλάσμα του Κόσμου – Λευτέρης Πανταζής.

Ακριβώς αυτό. Θρύλος! Και τώρα θα σηκωθώ και θα ρίξω μια γυροβολιά! Δώσεεε!



Καρβέλα, άμα μάθεις κάποτε πόσο ίδιοι είμαστε, θα τρομάξεις. Μόνο στην τρέλα δηλαδή, γιατί στο ταλέντο, απλά υποκλίνομαι!

Κυριακή, Μαΐου 30, 2010

Γερμανικό Νούμερο

Εντάξει, όλα τα ακούσαμε απόψε! Ότι κέρδισε η Γερμανία, διότι τώρα, ελέγχει και τη Γιουροβίζιον. Μα, αν την έλεγχε, θα είχε τόσο κακά αποτελέσματα τόσα χρόνια; Από το 1982 που κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Γερμανία βρέθηκε στο τοπ10 μόνο 9 φορές. Τις περισσότερες φορές πατώνει. Φέτος βρήκε αυτή την παράξενη τραγουδίστρια, της έδωσαν και ένα uber μοντέρνο τραγούδι και σάρωσε. Καθόλου άδικο. Δεν ήταν η αγαπημένη μου συμμετοχή, βέβαια, εγώ ήθελα τους Δανούς για πρώτους, αλλά δεν με χάλασε...

Όσο δεν κερδίζουν οι βρώμο-Τούρκοι, εγώ είμαι ευχαριστημένος! Φάγανε τον κόσμο οι Μόγγολοι! Πιάνεται η καρδιά μου κάθε χρόνο με την Τουρκία. Έξω ρε! Και το Αζερμπαϊτζάν να το πάρετε μαζί σας. Ευτυχώς δεν πήγε καλά η Σαβούρα, που μου ήταν και φαβορί η βλαχάρα. Αν δεν της έδινε και η Κύπρος ψήφο (το Αζερμπαϊτζάν είναι από τις λίγες χώρες που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος, τόσο υπεράνω είστε πια όταν ψηφίζετε;) θα ήταν ακόμα πιο χαμηλά.

Ο Αλκαίος (μου) μπορούσε να τα πάει καλύτερα, αν και η μέτρια θέση που κληρώθηκε να εμφανιστεί, συν το ότι τραγούδησε στα Ελληνικά λειτούργησαν κάπως αρνητικά στην κατάταξή του. Πάντως, στον ημιτελικό του ήρθε δεύτερος βάσει των αναλυτικών αποτελεσμάτων. Διόλου άσχημα για ένα τραγούδι που το έκραζαν άπαντες ως "γυφταριό." Φάτε το στη μούρη όλο το καλοκαίρι, τώρα! Στην αρχή της βαθμολογίας, μάλιστα, που η Ελλάδα ψιλό-προηγήθηκε νόμισα πως θα το πάρει ο τρελλός, αλλά όχι. Δυστυχώς η Ελλάδα έχασε παραδοσιακά 12άρια από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία και χαντακώθηκε. Δεν πειράζει. Αν σκεφτείς ότι η Βίσση μου με 100% televoting ήρθε 9η, πάλι καλά να λέει ο Αλκαίος…

Μεγάλη έκπληξη η Ρουμανία που τερμάτισε 3η, ενώ δεν την υπολόγιζε κανείς. Με λύπησε η 23η θέση της Ιρλανδίας, καθώς και η 6η του Βελγίου. Ήθελα και τις δυο χώρες πιο ψηλά. Οι Εγγλέζοι θα λυσσάξουν και πάλι στην τελευταία θέση, αλλά και πολύ τους πέφτει με τη μαλακία που έστειλαν. Πού θυμήθηκαν τον Waterman εν έτει 2010, που το τελευταίο σουξέ που έγραψε το τραγούδησε ο Rick Astley ενώ εγώ ακόμα ήμουν Πέμπτη Δημοτικού, ένας Θεός ξέρει!

Η Κύπρος ήρθε 21η, ενώ όπως ανακοίνωσε η EBU, στον τελικό προκρίθηκε στο τσακ ισοψηφώντας με την Ιρλανδία στη 10η θέση. Δεν πειράζει, δεν περιμέναμε και θαύματα. Τουλάχιστον με το νέο σύστημα ξέρουμε ότι η Κύπρος μπορεί να ξανά-πρωταγωνιστήσει στον διαγωνισμό, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του ’90, και να προσελκύσει μεγαλύτερα ονόματα να μας εκπροσωπήσουν στο μέλλον. Οπότε ο Lilygreen θυσιάστηκε για τους επόμενους.

Και τώρα που είπαμε τα βασικά, ας έρθουμε στο προκείμενο!

Αγαπητοί του ΡΙΚ,

Πείτε μου, ειλικρινά, να χαρείτε. Είδατε απόψε, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, καμιά άλλη χώρα να προβάλλει στο background της παρουσιάστριας ένα αεροδρόμιο ως αξιοθέατο; Όχι μόνο να το προβάλλει, αλλά είδατε καμιά άλλη παρουσιάστρια να λέει: «σας καλησπερίζουμε από το νέο μας αεροδρόμιο;» Δηλαδή, τι; Θεωρείτε το αεροδρόμιο ως κάποιο επίτευγμα που δεν έχουν οι άλλες χώρες και θα προσελκύσει τουρισμό επειδή το δείξατε; Τι ληγμένα παίρνετε; Πόσο ξεφτίλες είστε;

Εντάξει, σας επιχορηγεί η Hermes και στον βωμό του χρήματος κάνετε μαλακίες. Το καταλαβαίνω. Αλλά, προηγήθηκε το βίντεο-κλιπ του τραγουδιού μας, γυρισμένο και πάλι με πρωταγωνιστή τα ντουβάρια του αεροδρομίου και δεν έμεινε πλάσμα που δεν σας έκραξε για τη γελοιότητα του concept. Και παρόλα αυτά, επιμένετε να το δείχνετε; Μέχρι και η Ισλανδία, μια ηφαιστειογενής χώρα που ουδεμία φυσική ομορφιά έχει να επιδείξει, κατάφερε και βρήκε ένα ωραίο τοπίο να προβάλει στο φόντο! Και εμείς «το νέο αεροδρόμιο;» Σιγά το κατόρθωμα! Είσαστε χώρκατοι ως το κόκαλο!

Βέβαια, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Θα μπορούσαν να βάλουν για background το mall! Μην το γελάς καθόλου… Όταν θα χτιστεί το συγκρότημα του Σκατάρ, το βλέπω να γίνεται γιουροβιζιακό φόντο για τους επόμενους 10 διαγωνισμούς!

Έτσι είναι. Τι μπορώ να περιμένω από ένα ίδρυμα που του χρόνου θα στείλει εκπρόσωπο στον διαγωνισμό, τον νικητή του Performance, (του ποιου;) ενός παρακμιακού τάλεντ σόου, που αμφιβάλλω αν το βλέπουν καν οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι, όταν μάλιστα στα απέναντι κανάλια την ίδια ώρα δείχνει chart show, Παταγονία και Dancing with the stars.

Τέλος πάντων, αρκετά ασχολήθηκα με το ΡΙΚ. Ούτως ή άλλως, η φαλιρισμένη ΕΡΤ καταφέρνει να με αφορά περισσότερο με τις επιλογές της, και είμαι καλυμμένος. Το θέμα τώρα, είναι ότι άλλη μια υπέροχη Γιουροβίζιον μας άφησε χρόνους και άλλη μια υπέροχη και άκρως high-tech διοργάνωση μας περιμένει από τη Γερμανία του χρόνου. Οι Γερμανοί δεν παίζονται σε κάτι τέτοια. Λέω να πάω. Είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που με ενδιαφέρει και δεν κατάφερα να επισκεφτώ ακόμα. Για Βερολίνο και Μόναχο, άκουσα τα καλύτερα…

Πώς θα περάσουν οι επόμενες 364 μέρες;

Παρασκευή, Μαΐου 28, 2010

Άφωνος: Πέρασε η Κύπρος!

Απίστευτο κι όμως αληθινό, η Κύπρος προκρίθηκε στον τελικό!

Δεν ξέρω ποιος άνθρωπος βρέθηκε και μας ψήφισε, ίσως να έβαλαν και οι επιτροπές το χεράκι τους, αλλά ναι, είναι γεγονός! Συγχαρητήρια. Αποκτά αυτόματα μεγαλύτερο ενδιαφέρον ο τελικός του Σαββάτου!

Είναι η δεύτερη φορά που η Κύπρος προκρίνεται στον Διαγωνισμό από την εισαγωγή των ημιτελικών. Η προηγούμενη φορά ήταν το 2004 (έξι χρόνια πέρασαν κιόλας!) όταν μας εκπροσώπησε η Λίζα Αντρέας, επίσης από το Η. Βασίλειο (δεν με ενδιαφέρει αν έχει κυπριακές ρίζες. Εφόσον δεν σκαμπάζει ούτε μια λέξη να πει στα ελληνικά, τότε δεν την μετρώ για Κύπρια).

Είναι λίγο λυπητερό το ότι μόνο με ξένους προκόβουμε στα γιουροβίζια, αλλά εφόσον εμείς οι ίδιοι δεν προβάλλουμε σωστά τη δική μας ταυτότητα, ας προκρινόμαστε με τραγουδάκια που θυμίζουν ιρλανδέζικα λιβάδια και country gigs σε union βρετανικών πανεπιστημίων. Δεν γκρινιάζω άλλο όμως, δικαιούμαστε να χαρούμε γιατί αν μη τι άλλο, τη σημαία μας σήκωσε ο Ουαλός και όχι τη δική του.

Κατά τα άλλα, σοκ και δέος για τους Σουηδούς, οι οποίοι δεν προκρίθηκαν και θα είναι η πρώτη φορά στα χρονικά των συμμετοχών τους που χάνουν τελικό. Για να φανταστείς, πήγαιναν για πρωτιά. Ε, λογάριασαν χωρίς τον Lilygreen. Το ίδιο και τα ψηλοκάβαλα μουνάκια της Κροατίας (είναι να απορείς ώρες, ώρες τι DNA δώρισε ο Θεός στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας!).

Έκπληξη και μάλιστα δυσάρεστη η πρόκριση της Γεωργίας και της Ουκρανίας με δυο οπερετικές μπαλάντες που νομίζεις πως διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά έκαστη, ενώ μεγάλη έκπληξη είναι και η μη πρόκριση του Ελβετού που στα στοιχήματα έπαιζε ψηλά, τουλάχιστον στις ιστοσελίδες των φαν. Αλλά, πού πας χρυσέ μου με λαμέ κουστούμι; Τον Φλωρινιώτη τον ξες; Τι τον έχεις;

Η Δανία με κοψοχόλιασε, αλλά ευτυχώς πέρασε. Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα απόψε, το βίντεο κλιπ έβγαζε μια δυναμική που απόψε δεν την είδα, ούτε την αισθάνθηκα. Ελπίζω στον τελικό να θριαμβεύσουν. Η Τουρκία και τον τηλεφωνικό κατάλογο να πει θα προκριθεί με τόσους γύφτους διάσπαρτους στην Ευρώπη να την υποστηρίζουν. Φέτος έχουν και καλό τραγούδι, οι πούστηδες. Οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ. Η χωρκάτισσα από το Αζερμπαϊτζάν που θεωρείται και φαβορί για τη νίκη είναι άθλια, και το επιβεβαίωσα απόψε. Μου θυμίζει την Άντζελα Δημητρίου στα νιάτα της, και το όλο στήσιμο αχταρμάς και ό, τι να ‘ναι! Μακάρι να την φάει κάτω απ’ τη σκάλα το Σάββατο και να γκρεμοτσακιστεί.

Συγκινητική στιγμή, αυτή της Ιρλανδίας. Αγαπώ τον ιρλανδικό αυλό, και το αποψινό τραγούδι με παρέπεμψε σε «παλιές καλές Γιουροβίζιον» από τα ‘90ς. Η Νίαμ Κάβανα, καθηλωτική. Ναι, την ψήφισα.

Ο ισραηλίτης που επίσης θεωρείται φαβορί, εμένα δεν μου αρέσει, απορώ με τα στοιχήματα. Και εννοείται πως ό, τι φοβάμαι κάθε χρόνο κερδίζει. Ξεχνιέται το περσινό ρεντίκολο του Νορβηγού; Όχι!

Με τούτα και με τ’ άλλα, βλέπω άνετα τον Αλκαίο στη δεκάδα, να συνεχίζει την παράδοση που ξεκίνησε ο Ρουβάς το 2004. Μάθαμε ότι η έκπληξη που θα προσθέσει στην χορογραφία του το Σάββατο είναι πυροτεχνήματα μέσα από τα τύμπανα, ενώ ο λυράρης θα εμφανιστεί μέσα από το κέντρο της σκηνής τελικά, και όχι στο πλάι. Θετικά τα βρίσκω όλα.

Αλκαίος FTW!

Πέμπτη, Μαΐου 27, 2010

Μία Πίτα Lost με Ολίγη από Spoiler

Το κλάμα της αρκούδας έριξα μόλις είδα το τελευταίο επεισόδιο του Lost, πριν από λίγο.

Παρακάμπτω τις γκρίνιες, τα γιατί και τα πως, τα αναπάντητα ερωτήματα, τις τρύπες στη μυθοπλασία και απονέμω φόρο τιμής στην καλύτερη σειρά που είδα ποτέ στη ζωή μου. Με πέθανες αγαπητό μου Lost, αλλά άξιζε κάθε λεπτό!

Αντιλαμβάνομαι ότι τελικά δεν εξηγήθηκε τίποτα και ο καθένας ό, τι ήθελε κατάλαβε, αλλά έχω να σου πω ότι και τα μεγαλύτερα ποιήματα του κόσμου ουδέποτε εξηγήθηκαν με ακρίβεια. Ο καθένας ό, τι θέλει καταλαβαίνει και απλώς τα απολαμβάνει όσο τα διαβάζει πλάθοντας εικόνες στο άκουσμα των λέξεων. Τα ποιήματα του Ελύτη, για παράδειγμα, ένας Θεός ξέρει τι σημαίνουν και τι έπαιρνε ο ίδιος όταν τα έγραφε, παρόλα αυτά αποτελούν πολιτιστική κληρονομιά ολόκληρου έθνους. Έτσι και το Lost. Δεν πειράζει αν δεν κατάλαβες τίποτα, δεν πειράζει που δεν σου εξήγησαν τίποτα. Το γεγονός ότι κάθε βδομάδα ήσουν στη τσίτα περιμένοντας το καινούριο επεισόδιο να αρχίσει, το γεγονός ότι συνέπασχες με τους ήρωες, αγωνιούσες, έβριζες κάθε φορά που τελείωνε ένας κύκλος και δεν άντεχες μέχρι τον επόμενο αποδεικνύουν πόσο κορυφή ήταν αυτή η σειρά! Είναι με τα μπούνια δείγμα πολιτισμού του τηλεοπτικού κόσμου.

Στο κάτω-κάτω, από κάτι τέτοιες σειρές δεν ζητάς απαντήσεις. Απλώς χαίρεσαι το μυστήριό τους. Θες να στο κάνω πιο λιανά; Όταν ήμουν μικρός έβλεπα ανελλιπώς το «οικογένεια» από τον αντένα. Μια σειρά μυστηρίου (της πλάκας) που έπαιζε ο περιβόητος «Δαράτος». Ήμουν 9-10 χρονών και ζήτημα αν καταλάβαινα τα βασικά. Η σειρά ούτως ή άλλως δεν έβγαζε πολύ νόημα, έμπαζε από παντού η πλοκή και το σενάριό της, ενώ αργότερα όταν μετονομάστηκε σε «οικογένεια-καζίνο» περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο και ουδέποτε καταλάβαινα τι τελικά έβλεπα. Αυτό που μετρά είναι ότι σήμερα όταν αναπολώ τη σειρά, αισθάνομαι δέος! Κι ας ξέρω πως ήταν κατά βάθος ένα άτσαλο σεναριακό εγχείρημα που απ’ αλλού ξεκίνησε και αλλού κατέληξε.

Θες κάτι πιο πρόσφατο και πιο κοντά στα μέτρα μας; Είχε το «παρά πέντε» συνοχή; Ειδικά στον δεύτερο κύκλο δεν ξέραμε καν τι ψάχνουν η Ζουμπουλία και η παρέα της. Το όλο θέμα ήταν ότι σε κάθε επεισόδιο γελούσες και στο τέλος σου έμεινε μια ευχάριστη ανάμνηση. Ε, αυτό κατάφερε και το Lost. Να δημιουργήσει ένα μύθο, να τον συντηρήσει, ίσως και να τον καταρρίψει. Στην τελική, το ταξίδι μέτρησε και όχι ο προορισμός.

Κλισέ, αλλά αλήθεια.

Πλάνταξα στο κλάμα, ταυτίστηκα, συμμερίστηκα, νευρίασα, τελικά έζησα μέσα από το Lost. Ευχαριστώ!

Άσχετο αλλά θα στο πω:

Ο Τζακ μου ήταν ανεπιθύμητος ανέκαθεν. Τους Mr. Perfect πάντα τους απεχθάνομαι. Η Evangeline Lilly είναι υπερεκτιμημένη γκόμενα, μόνο για διαφημίσεις σαμπουάν την έχω άξια. Θα ήθελα να είχα έστω και το 1/100 από την αλητεία και το sex appeal του Σόγιερ, ενώ ο αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν μακράν ο Ντέσμοντ. Ούτε πολύ φλώρος, ούτε μεγαλωμένος μες τα χωράφια. Τον Λοκ και τον Μπέντζαμιν Λάινους τους σιχαίνομαι. Δεν είδα πιο γλοιώδεις τύπους. Αν τον έβλεπα πάνω στο καροτσάκι, άνετα τον πατούσα τον Λοκ. Αυτός που μου φέρνει πιο πολύ απ’ όλους όμως, είναι ο Χάρλι. Στον χαρακτήρα πάντα. Γιατί στο φιζίκ πιο πολύ με τον Σαίντ με κόβω.

Τέλος, το ρεζουμέ για μένα είναι το εξής: «Το νησί που σε βασανίζει είναι όντως μία κόλαση αλλά δεν μπορείς να το βουλιάξεις. Σε έχει σκοτώσει προ πολλού!».

Lost για πάντα!

Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010

...Κι όλα απ' την αρχή ξανά!

Είδα και επιβίωσα από τον πρώτο ημιτελικό, παραθέτω highlights:

Εμφανώς πιο φτωχική η νορβηγική διοργάνωση από τις προηγούμενες δυο χρονιές, παρόλο που η τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε στα γραφικά ήταν κλάσεις ανώτερη. Λάτρεψα τις κάρτ-ποστάλ που ήταν επικεντρωμένες στους πρωταγωνιστές αντί στα νορβηγικά φιόρδ και τις πίστες του σκι. Οι παρουσιαστές ήταν άριστοι στις γλώσσες, η σκηνοθετική άποψη αξιοπρεπέστατη, όλα ανθηρά! Αν και προσωπικά, δεν θα ήθελα να βλέπω τόσο πολύ backstage και green room. Από ένα σημείο και έπειτα μόνο η Άντα Λιβιτσάνου έλειπε να κάνει πάσες στην Κορομηλά.

Γενικότερα, είδαμε έναν χάλια ημιτελικό από άποψη τραγουδιών. Είχα να βαρεθώ τόσο από το 2001. Αλλά επιφυλάσσομαι για τον 2ο ημιτελικό, της Πέμπτης, που είναι πιο πολλά υποσχόμενος.

Οι πραγματικοί νικητές της βραδιάς ήταν το ισλανδικό ηφαίστειο, τυλιγμένο με κόκκινη λάβα, που τραγούδησε τελευταίο, καθώς και ο Βέλγος -λέγε με James Blunt, ο οποίος εφαρμόζοντας το less is more έβαλε ήδη σημαντική υποψηφιότητα για το βραβείο. Και δεν θα γκρινιάξω καθόλου. Το ’87 στις Βρυξέλλες είχαμε έναν από τους καλύτερους διαγωνισμούς ever!

Ο Αλκαίος με συγκίνησε αν και ήταν αρκετά αγχωμένος. Προσωπικά τον είδα και σε καλύτερες εκτελέσεις του ‘Όπα’ στις πρόβες, αλλά με τέτοιους ανταγωνιστές δεν φοβήθηκα ούτε μια στιγμή ότι μπορεί να χάσει τη δεκάδα. Η χορογράφος του, αποκάλυψε ότι στον τελικό θα παρουσιάσουν επιπλέον εκπλήξεις μέσω της χορογραφίας, οπότε αναμένουμε και καλύτερο placing.

Δεν περίμενα με τίποτα να δω στη λίστα των επιτυχόντων τους Βόσνιους και τους Ρώσους. Νισάφι και με τους δυο, δεν έχασαν τελικό από καταβολής της ιστορίας τους στη Γιουροβίζιον. Και είχαν και άθλια τραγούδια και οι δυο.

Η Σλοβάκα ντυμένη ‘άσκηση Νικηφόρος’ με παραλλαγή της 80Β Εσσό έπρεπε να είχε προκριθεί. Με χίλια ζόρια πείσαμε τους Σλοβάκους να επανέλθουν στα πανηγύρια, ε, τώρα, μετά από δυο συνεχόμενες αποτυχημένες απόπειρες, ποιος τους πείθει να κάτσουν και του χρόνου; Μία, μία οι χώρες θα αυτομολούν. Παρεμπιπτόντως, να πω ότι μου άρεσε και το τσιγγάνικο πανηγύρι της Φινλανδίας. Χτυπούσα παλαμάκια ρυθμικά. Μόνο κέρματα στο τσίγκινο δοχείο δεν τους πέταξα στο τέλος.

Για να δούμε και τι ψάρια θα πιάσει ο Lilygreen την Πέμπτη, αν και πιστεύω πως αντί για ψάρι θα πιάσει πούλο. Όλως περιέργως εδώ στην Κύπρο έχει όλη την κοινή γνώμη με το μέρος του. Δεν αντιδρώ ιδιαιτέρως, αν και πιστεύω ότι επειδή θριάμβευσε ανάμεσα στους τυφλούς του κυπριακού τελικού δεν σημαίνει ότι θα εντυπωσιάσει και τους εταίρους μας που κάτι τέτοιες γλυκανάλατες μπαλαντούλες τις τρώνε για πρόγευμα. Η Κύπρος πρέπει να πάει με ζεϊμπέκικο. Πόσες φορές να το πούμε; Με έναν Μητροπάνο, με έναν Τερζή wannabe. Έλληνα της Κύπρου ξύπνα! Ποιος Ευρωπαίος πείθεται ότι ο Lilygreen μπορεί να αντιπροσωπεύσει τους νταλκάδες μας; Μεγάλο θέμα για συζήτηση και δεν έχω κέφια για καβγά. Θα δούμε την Πέμπτη.

Δευτέρα, Μαΐου 24, 2010

Φαντασμένος

Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κλείσω μάτι.


Ανέκαθεν είχα ένα πρόβλημα και αυτή τη στιγμή, αυτό το συγκεκριμένο δεν μου επιτρέπει να αφεθώ στα χέρια του Μορφέα. Μάλιστα. Δεν μπορώ να χαλιναγωγήσω τη φαντασία μου. Την αφήνω και οργιάζει. Ξαπλώνω, κλείνω τα φώτα, σκεπάζομαι και σκέφτομαι διάφορα τραγικά σενάρια, τα διανθίζω με πλοκή και ατάκες, με αποτέλεσμα να αγχώνομαι, να στριφογυρίζω μες το κρεβάτι και να χάνω τον ύπνο μου.



Προ ολίγου, για παράδειγμα, σκεφτόμουν τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που έπαθα το καρδιακό δεν με προλάβαιναν και τώρα ήμουν πεθαμένος. Σκεφτόμουν και σκηνοθετούσα την κηδεία μου, έβλεπα τον κόσμο να οδύρεται πάνω από το φέρετρό μου και σφιγγόμουν ολόκληρος. Το ξέρω ότι δεν είναι φρόνιμο να κάνω τέτοιες σκέψεις, αλλά δεν μπορώ να τις καταπολεμήσω. Όχι απλά τις αφήνω να με κυριεύσουν, αλλά επιπλέον τις εξελίσσω και τις ολοκληρώνω με ανατροπές και άλλα σεναριακά τεχνάσματα, σε σημείο που ζω έναν εφιάλτη με τη δική μου θέληση.



Για να καταλάβεις πόσο τραγική είναι η κατάστασή μου, αυτό το πρόβλημα δεν με καταβάλλει μόνο με τις αρνητικές σκέψεις, αλλά και με τις θετικές. Υπάρχουν φορές που μπορεί να γουστάρω κάποιαν, την φέρνω στο μυαλό μου και εντός δευτερολέπτων έχω έτοιμο στο υποσυνείδητό μου τον μήνα του μέλιτος μας, σκηνοθετώ το πως θα της κάνω πρόταση γάμου, σκέφτομαι ονόματα για τα παιδιά μας, σκέφτομαι στιχομυθίες που θα κάνουμε αφότου κλείσουμε 20 χρόνια μαζί κτλ. Καταλήγω και πάλι να χάνω τον ύπνο μου για κάποιαν, η οποία την ίδια στιγμή πιθανόν να αγνοεί την ύπαρξή μου. Και όταν συνειδητοποιώ πόσο μαλακίζεται ο νους μου, τσαντίζομαι, τα παίρνω στον ύπνο μου και αυτός αναβάλλεται για άλλες δυο ώρες, ώσπου να καλμάρω.



Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν ήμουν 5-6 χρονών, που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, διότι όταν με έβαζε η μάνα μου για ύπνο και μου έκλεινε το φως, εγώ ήμουν πεπεισμένος ότι τα παιχνίδια στο ράφι ζωντανεύουν και μιλούν μεταξύ τους. Όχι μόνο ήμουν σίγουρος γι αυτό, αλλά ορκιζόμουν ότι τα συνέλαβα και επ’ αυτοφώρω να κινούνται όταν εγώ, τάχα μου, ετοιμαζόμουν να αποκοιμηθώ. Μια νύχτα, μάλιστα, είπα της μάνας μου να μην φύγει και να κρυφτεί πίσω από την πόρτα, για να δει ότι μόλις εμείς πάμε να κοιμηθούμε αυτά μας κοροϊδεύουν, ζωντανεύουν και δρουν εν κρυπτώ και παραβύστω. Τόσο ‘μανικωμένος’ ήμουν να τα πιάσω στα πράσα που πολλά βράδια έχανα τον ύπνο μου καραδοκώντας τον Ντόναλντ και τον Μίκυ την ώρα που ετοιμάζονταν να ξεπορτίσουν!



Ο Einstein έλεγε ότι η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση, και δεν λέω, γουστάρω που ώρες-ώρες η μυθοπλασία μου επιβάλλεται στην καθημερινότητά μου. Αλλά όχι κι έτσι! Είναι τρεις το πρωί αυτή τη στιγμή, και εγώ με φαντασιώνομαι με το σάβανο! Πόσο ανησυχητικό μπορεί να είναι αυτό; Ένα lexotanil θα ήταν ό, τι πρέπει αυτή τη στιγμή. Αλήθεια, φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δοκίμασα αυτό το χάπι, και μάλιστα το πήρα πολλές φορές και ομολογώ πως κάνει θαύματα! Κοντεύω να το συνηθίσω. Όπου να ‘σαι, να μου το θυμηθείς, θα το παίρνω τρεις φορές τη μέρα!



Έπρεπε να υπάρχει ένας τρόπος αποσύνδεσης του εγκεφάλου από το υπόλοιπο σώμα κατά τη διάρκεια του ύπνου. Όπως το κινητό. Που το κλείνεις, το βάζεις να φορτιστεί στην πρίζα και το ανοίγεις την άλλη μέρα, ντούρο. Έτσι και με τον εγκέφαλο. Να τον έβγαζα, να τον έριχνα μέσα σε ένα βαζάκι με υγρά (όπως οι γέροι τις μασέλες τους) και να τον παραλάμβανα άρτιο και αναζωογονημένο την επομένη. Και αυτό να δεις που κάποτε θα συμβεί, αλλά όχι ενόσω ζω και παλεύω να δαμάσω το τέρας της φαντασίας μου.



Πάω να ξαναδοκιμάσω.

Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

Της Ζωής μου οι Διαφημίσεις

Από τον καιρό που άρχισα να εργάζομαι σε διαφημιστικές εταιρείες, είδα αρκετές ιδέες και σενάριά μου να γυρίζονται σε σποτάκια για την τηλεόραση και να προωθούν διάφορα προϊόντα. Τις περισσότερες φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας από όλη τη δημιουργική ομάδα της εκάστοτε εταιρείας. Πολύ σπανιότερα είδα αποκλειστικά δικές μου συλλήψεις και σενάρια να βγαίνουν στον αέρα αποτυπώνοντας στο 100% προσωπικά μου βιώματα και εμπειρίες, χωρίς καμία λογοκρισία.


Η νέα διαφήμιση για το Δάνειο Ανακαίνισης, είναι μία από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις και μπορώ να πω ότι είναι μία πολύ συγκινητική –προσωπική- στιγμή μου, για πολλούς λόγους. Πρώτον, διότι το σενάριο είναι 100% εμπνευσμένο από τους γονείς μου και δεύτερον, επειδή ο παραγωγός του σποτ είναι ένας από τους παιδικούς καλύτερους μου φίλους, ο Αντρέας. Για κάτι τέτοιες στιγμές είναι που λέω πως αξίζει η ζωή μου.


Όταν ήμουν μικρός, περνούσα τα σαββατοκύριακα στο σπίτι της γιαγιάς μου. Δανειζόμουν στα κρυφά την κάμερα του θείου μου και έστηνα σκετσάκια με τις ξαδέλφες μου τις οποίες κινηματογραφούσα. Για τους σκοπούς αυτών των ταινιών, άλλαζα πάντα τη διάταξη των επίπλων της γιαγιάς μου, η οποία στο τσακ γλίτωνε το εγκεφαλικό όταν επέστρεφε από την απογευματινή μπιρίμπα και έβρισκε το σπίτι της ανάστατο. Σήμερα, 20 τόσα χρόνια μετά, έπρεπε να βρούμε για τις ανάγκες του σποτ παλιά έπιπλα ώστε να αποδώσουν πειστικά την ανάγκη για ανακαίνιση. Με ένα τηλεφώνημα στη γιαγιά μου, λύθηκε το πρόβλημα. Μας δάνεισε τα έπιπλά της. Βλέπεις, η ζωή είναι κύκλος που επαναλαμβάνεται.


Όταν ήμουν στο Δημοτικό με τον Αντρέα, στήναμε πάντα μαζί τις τελικές γιορτές. Έγραφα εγώ τα σενάρια, ο Αντρέας τα έστηνε και όλη η παρέα μαζί τα παίζαμε. Ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία, από το Γυμνάσιο και μετά, παίρναμε τη βίντεο κάμερα και γυρίζαμε μαλακίες με τους συμμαθητές μας στις εκδρομές και στα διαλείμματα του σχολείου. Παίζαμε και θέατρο μαζί στο Λύκειο. Γενικά, το παιχνίδι μας ήταν μια βιντεοκάμερα. Σήμερα, 10 χρόνια και βάλε μετά, παίζουμε το ίδιο πράγμα και πληρωνόμαστε γι αυτό. Τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή!;

Εδώ, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, το παίζουμε "τρελλοί παραγωγοί" του Χόλλιγουντ. Τρομάρα μας!

Ανέκαθεν πίστευα στο πεπρωμένο του ανθρώπου και κάτι τέτοιες μοιραίες στιγμές επιβεβαιώνω ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε έναν προορισμό ο οποίος φανερώνεται από πολύ μικρή ηλικία. Μπορεί να προσπαθήσεις να τον αποφύγεις αλλά αργά ή γρήγορα πάλι εκεί θα καταλήξεις. Έτσι και προχθές. Στα γυρίσματα, παίρνοντας τα έπιπλα της γιαγιάς μου για να στήσουμε το σκηνικό, γράφοντας σενάριο εμπνευσμένο από τους γονείς μου (από κάποιες κυπριακές νύχτες που αποφασίζει να βρέξει και πλημμυρίζει η χώρα ολόκληρη) και έχοντας τον Αντρέα να συντονίζει τα γυρίσματα, ένιωσα ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

Και δεν με χάλασε καθόλου! Μην σου πω ότι, για όσες ώρες διαρκούσε το γύρισμα, χαμογελούσα σαν μωρό με ευγνωμοσύνη.




Επειδή ο blogger δεν δείχνει ολόκληρο το βιντεάκι, κάνε διπλό κλικ να το δεις σε όλο του το μεγαλείο μέσω του youtube.

ΥΓ: Η γιαγιά, παρόλο που συναίνεσε στον δανεισμό των επίπλων της, όταν αντίκρισε το άδειο σαλόνι της γκρίνιαξε ελαφρώς. Όταν μάλιστα είδε τη διαφήμιση τελειωμένη, δήλωσε: «Μα δεν φαίνονται καλά τα έπιπλά μου!» Χα!

Με τα λεφτά της πληρωμής, θα της πάρω δώρο! J

Δευτέρα, Μαΐου 17, 2010

Τηλε-Όαση

Είχα ένα πολύ «σικκιρτισμένο» σαββατοκύριακο.

Μου φταίει που καλοκαίριασε. Δεν έχω χειρότερο από το να ζεσταίνομαι και να τρώω στη μάπα τόση σκόνη. Ξύπνησα μες τον ιδρώτα και τις μύγες την Κυριακή. Δεν είναι κατάσταση αυτή, ακόμη δεν μπήκε ο Ιούνιος. Ένας Θεός ξέρει πως θα βγει το καλοκαίρι, να φανταστείς ότι σήμερα είχα τον ανεμιστήρα συνέχεια στο φουλ. Εξ αιτίας της ζέστης είχα τρελά νεύρα, δεν απάντησα σε μισό sms, ούτε στις αναπάντητες, να δείξετε κατανόηση παρακαλώ.

Το θετικό του σαββατοκύριακου ήταν ότι πλάνταξα στο ίντερνετ και στην τηλεόραση. Η οποία τηλεόραση φέτος διανύει την καλύτερή της φάση. Είχα να κολλήσω τόσο από το 1995 που έβλεπα ανελλιπώς 3,2,1 Αντένα και «Με αγάπη Άννα.» και από το 2001 που έβλεπα Big Brother 1 ακόμα και στον ύπνο μου. Φέτος, ειδικά τα ΠΣΚ, δεν προλαβαίνω να αλλάζω τα κανάλια.

Είδα Παταγονία. Θεός ο Μάγειρας. Tον έκανα και follow στο Twitter! Απ’ την αρχή τον είχα συμπαθήσει, τότε με την ατάκα: «Μου είναι όλοι αντιπαθείς και δεν έχω και τίποτα μαζί μου, δυστυχώς, να τους ρίξω μες το φαί». Ψες κέρδισε την Ειρήνη σε ένα παιχνίδι συνδυασμού τυφλόμυγας και παλουκιού και το καταχάρηκα. Άντε, γιατί τους υπόλοιπους δήθεν εθνοσωτήρες τους βαρέθηκα. Που μου ξενιτεύτηκαν στην άκρη της Γης για τόσα ευρώπουλα και ξαφνικά ξύπνησε η ηθική μέσα τους…

Μετά την Παταγονία, είδα το dancing. Πόσο I love Μανωλίδου! Μου θυμίζει μία συμμαθήτρια που είχαμε στο Λύκειο, απουσιολόγο κιόλας, η οποία έπαιρνε στα διαγωνίσματα 19,5 και έκλαιγε, ενώ η υπόλοιπη τάξη είχε πατώσει. Θέλαμε όλοι να την δείρουμε στο διάλειμμα. Έτσι και η Ευγενία. Είναι απελπιστικά τέλεια και γι αυτό γίνεται αντιπαθητική. Υπερασπίζεται ακόμα σε βαθμό γραφικότητας, αξίες και πρότυπα που έχουν ξεγραφτεί προ πολλού από την καθημερινότητα του νεοέλληνα και ως εκ τούτου χαλά τη φαντασίωση του αιμοσταγούς τηλεθεατή που διψά να δει ξεφτίλα για να νιώσει καλά με τον εαυτό του. Παρόλο που συμφωνώ ότι ώρες-ώρες καλό θα ήταν να είναι πιο cool, εντούτοις, thumbs up για τη Μανωλίδου, καιρός ήταν να τα λέει κάποιος ωμά και τσεκουράτα.

Παρεμπιπτόντως, τι πανέμορφη που ήταν η Μακρυπούλια -ειδικά- απόψε! Σαν τη Μπριζίτ Μπαρντό στις δόξες της. Θέλω να την παντρευτώ! (Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι, Αντώνη Ρέμο?!)

Επίσης θέλω να σου πω, ότι είδα και τη τσόντα της Ντούβλη χτες το μεσημέρι. Είναι καλύτερη από αυτήν της Αλεξανδράτου, από την άποψη ότι τουλάχιστον με τη Ντούβλη χασκογελάς από την αρχή μέχρι το τέλος. Στη Τζούλια δεν αντιδράς καθόλου. Η Ντούβλη, γνωρίζοντας ότι σωματικά δεν έχει τα χαρίσματα της Τζούλιας επένδυσε στο σενάριο το οποίο κυριολεκτικά τα σπάει με ατάκες του τύπου: «Γυμναστή, μην κοιτάς τη δούλα, αυτή την έχουμε για να σφουγγαρίζει. Εμένα να γαμήσεις!», «Δεν θέλω σχέσεις, έρωτες και μαλακίες, τον πούτσο σου θέλω», «έκανα λεύκανση στη κωλοτρυπίδα μου» και φυσικά «είμαι μεγάλη πουτάνα!»

Πόσο εύχομαι να μου ζητηθεί να γράψω σενάριο για τσόντα μια μέρα! Μια φορά είπα σε μια γκόμενα ότι θέλω να γράψω σενάριο για τσόντα στην οποία οι πρωταγωνιστές το κάνουν πάνω σε ψοφισμένα ψάρια που ξέβρασε το κύμα και αυτή μου είπε ότι ο εγκέφαλος μου πάσχει από "distrubed scenes!" Χαχαχα! Α, να σου πω επίσης, ότι συμπρωταγωνιστής της Ντούβλη είναι ο γνωστός αγγλοκύπριος πορνοστάρ ο οποίος στην αρχή της λέει: “Lets get comfortable” και ακολούθως «Φάτον ούλλον!» χαχαχαχαχα! Επικό σενάριο! Τόσο πολύ γέλασα με την ταινία που όταν είδα πόσο "άκακη" είναι, φώναξα όλο το σόι και την είδαμε παρέα.

Έγιναν της μόδας οι τσόντες και πολύ χαίρομαι να σου πω την αλήθεια, γιατί παρά να βλέπω όλες αυτές τις πουτάνες που με περιβάλλουν να αναλώνονται σε τσάντες, καλό θα ήταν όλες να παραδειγματίζονται και να επενδύουν στις τσόντες. «Να προάγουν τον πολιτισμό!» που λέει και η Τζούλια. Να χαιρόμαστε κι εμείς που αργά ή γρήγορα βρίσκουν τον δρόμο τους.

Δεν διάβασες και τη συνέντευξη των γονιών της Αλεξανδράτου στο DownTown; Με δυο χαπάκια απ’ τον ψυχίατρο, μόνο προτομή δεν έστησαν στην κόρη τους. Αντί να την στήσουν για δημόσια διαπόμπευση στο Σύνταγμα... Έτσι είναι… Σ’ αυτή τη ζωή, οι πουτάνες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές.

Καλή βδομάδα να 'χουμε, αν και προβλέπεται πόλεμος! Φέτος δεν προλαβαίνω τις εξελίξεις στη ζωή μου, πέρασε το μισό 2010 και ακόμα δεν συνειδητοποίησα τις αλλαγές που έρχονται ή που τουλάχιστον μάχονται να έρθουν!

Θα στα πω εν καιρώ.

Κυριακή, Μαΐου 16, 2010

Ήρθε ο Μήνας ο Καλός!

Ο μήνας ο καλός είναι ο Μάιος, επειδή είναι μήνας Γιουροβίζιον.

Φέτος, δεν τον ζούμε τόσο έντονα όσο άλλες χρονιές. Λίγο η οικονομική κρίση και τα χίλια μύρια κακά που ταλανίζουν την ανθρωπότητα (όπως οι τσόντες της Τζούλιας και της Ντούβλη), απέτρεψαν τα κανάλια να αφιερώσουν χρόνο στο κατά τα άλλα πιο δημοφιλές τηλεοπτικό πρόγραμμα πανευρωπαϊκά.

Εκτός των άλλων, φέτος, έχουμε κι άλλα μειονεκτήματα. Με την επιστροφή των επιτροπών έχουμε ένα Διαγωνισμό τίγκα στη μπαλάντα, πράγμα που φυσικά ευνοεί τον Αλκαίο μας, αλλά αμφιβάλλω αν θα αντέξουμε να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα μέχρι τέλους. Θα δούμε καμιά 30αριά μπαλάντες στη σειρά. Αν επιβιώσετε μετά από αυτό, τα συγχαρητήριά μου!

Φέτος, η αγαπημένη μου συμμετοχή είναι αυτή της Δανίας.



(Ελπίζω ότι) Θα κερδίσει για τους εξής λόγους:

Το τραγούδι είναι μια απομίμηση γνωστών και μη εξαιρετέων τραγουδιών της ποπ, όπως το “The best” της Tina Turner, του “Every breath you take” των Police και του “The winner takes it all” των Abba. Εν ολίγοις, έχουμε winning material.

Επιπλέον, το τραγούδι θυμίζει παραμυθένια μπαλάντα από τίτλους τέλους σε ταινία του Ντίσνευ. Βλέπω μπροστά μου τη Μουλάν και τη Ποκαχόντας να ρίχνουν αυλαία με τους Δανούς να τραγουδούν το “In a moment like this” στο Kodak Theatre του LA, υποψήφιοι για Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού.

Με φαντάζομαι να το τραγουδώ στην αγαπημένη μου και ταξιδεύω ήδη. Το πάτωμά μου πλυμήρισε από τον παγωμένο καπνό και στο ταβάνι μου προβάλλονται σε led screens συννεφάκια...!

Η τραγουδίστρια έχει DNA απομίμηση από Vanessa Mae, Lucy Liu και όποιαν άλλη action hero ασιατικής καταγωγής ξέρεις. Είναι δηλαδή, «γνωστή φυσιογνωμία.» Αυτόματα κερδίζει πόντους. Ο τύπος μοιάζει με το σκιάχτρο από τον ‘Μάγο του Οζ’ (με την καλή έννοια) πράγμα που τον καθιστά επίσης οικείο. Αν λάβεις υπόψη και το γεγονός ότι τις άλλες δυο φορές που κέρδισε η Δανία, είχε στείλει ζευγάρια να τραγουδήσουν ντουέτο, αντιλαμβάνεσαι ότι η Κοπεγχάγη προετοιμάζεται ήδη για το 2011.

Όλη αυτή η ρετρό αίσθηση με καθηλώνει, το ξέρεις, αναπολώ τα εφηβικά μου χρόνια και δεν βλέπω την ώρα να τους δω νικητές. Α, παρεμπιπτόντως, προηγούνται και στα προγνωστικά. Αν δεν μας φάνε οι μογγολότουρκοι – που φέτος στέλνουν τους Manga, αυτούς δηλαδή που έφαγαν την Παπαρίζου στα MTV Europe Awards, η Κοπεγχάγη είναι εγγυημένη.