Δευτέρα, Απριλίου 05, 2010

Ο Τρελός Καπελάς

Άκουσα στις ειδήσεις του Star, πως η ημέρα του Πάσχα καθιερώθηκε στη Νέα Υόρκη ως μέρα παρέλασης στους δρόμους με περίεργα καπέλα και θυμήθηκα το εξής τραγικό:

Το 2005, κατά τη διάρκεια του πρώτου μάστερ στα Λονδίνα, είχα έναν γκέι συγκάτοικο, τον Τζαβίντ. Αν ψάξεις τα αρχεία μου θα βρεις εκτενές κείμενο με τα κατορθώματά του. Ο Τζαβίντ είχε γενέθλια και αποφάσισε να καλέσει όλους του τους συμφοιτητές, καθώς και τους υπόλοιπους 7 συγκάτοικους σε ένα κλαμπ για να τα γιορτάσουμε παρέα. Ως χαρωπή λουλού που ήτανε, αποφάσισε να δώσει θέμα στο πάρτι του. Έπρεπε να παρουσιαστούμε όλοι φορώντας καπέλα. Ήταν όρος, και μάλιστα αυστηρός. Να φανταστείς έδωσε οδηγίες στον πορτιέρη του μπαρ, να μην αφήσει κανέναν να περάσει στον χώρο του πάρτι, αν δεν φορούσε καπέλο. Πάλι καλά να λέμε, γιατί μπορούσε να μας ζητήσει να φορέσουμε φτερά και πούπουλα και τέτοιες υπερβάσεις δεν τις κάνω, ούτε καν στα ξένα.

Τέλος πάντων. Εγώ, αδαής και αμάθητος, νόμισα πως ο Τζαβίντ έκανε πλάκα και πως ζητούσε να παραστούμε στο πάρτι ντυμένοι σαν γελοίοι για να σπάσουμε πλάκα. Πήγα που λες σε ένα κατάστημα με καρναβαλίστικα και αγόρασα ένα πάμφθηνο καπέλο από χαρτόνι, καουμπόικο. Των 5 λιρών. Πού να φανταστώ ότι θα έφτανα στο κλαμπ και θα έβλεπα μια μεγάλη παρέα 30 ατόμων ντυμένοι στην τρίχα και με ακριβά, κλασάτα καπέλα, σαν αυτά που φορεί η βασιλική οικογένεια στον ιππόδρομο.

Κατέβηκα από το ταξί με το καουμπόικο παραμάσχαλα. Όταν αντιλήφθηκα πως όλοι οι υπόλοιποι φορούσαν καπέλα… «του χαϊρκού», τύπου Justin Timberlake με έπιασε ένας πανικός και τηλεφώνησα σε μια φίλη που ήταν ήδη μέσα και της ζήτησα να μου δανείσει τον σπορ σκούφο της για να περάσω την είσοδο.

Ήταν στιγμή απείρου κάλλους. Μέσα στο μπαρ το καουμπόικο τσαλακώθηκε και ευτυχώς. Δεν ήθελα κανείς να αντιληφθεί την ταπεινή μου φύση. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, όλοι οι καλεσμένοι –και μιλώ για τους άντρες – είχαν όλοι από ένα «καπέλο εξόδου» στην γκαρνταρόμπα τους. Και δεν ήταν όλοι γκέι...

Έχω να φορέσω καπέλο από τον καιρό του ΚΕΝ Λάρνακος. Και δεν με χάλασε ποτέ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: